Skírnir - 01.09.1993, Qupperneq 113
SKÍRNIR
í GARÐINUM
415
bílsins; síðan var farið í Medard Debbaut Joy bíóið til þess að sjá
Hopalong Cassidy, éta poppkorn og Mr. Nibs lakkrís. Þetta var
Minneóta-útgáfan af ljósadýrð og borgarbrag. Bærinn skrjáfaði af
glænýjum samfestingum; gola sumarkvöldsins týndi sjálfri sér í
völundarhúsi klístraðs hárlakks og lognaðist síðan útaf með
hægð.
En Sara Kline var alltaf þarna til þess að minna mann á að
þetta var ekki Ameríka Normans Rockwell, né veggmynd frá land-
búnaðaryfirvöldum af ánægðri, velmegandi bændafjölskyldu, og
að Guði, jafnvel þótt hún gegndi skylduverkum sínum á himnum
uppi þessa stundina, hefði ekki ennþá auðnast að laga alla hluti á
jörðu niðri.
Hegðunarmynstur Hólm-fjölskyldunnar á laugardagskvöld-
um var svona: faðir minn heilsaði af skyldurækni þeim sem móð-
ur minni þótti nauðsynlegt að hann heilsaði, og hvarf síðan inn í
Round-Up til að spila vist, dollar, rommí, drekka bjór, reykja
Camel, bölva og stunda karlatal; móðir mín kannaði hvers konar
kjarakaup væru í boði þessa vikuna í Stóru búðinni eða í Johnsons
búð, og upphóf helgisiði gagnkvæmrar upplýsingamiðlunar með
öðrum konum sem höfðu yndi af þessum kunningsskap laugar-
dagskvöldanna. Ég reyndi að hverfa inn í Elopalong Cassidy eins
fljótt og ég gat, eða finna einhvern flokk barnungra götuvarga
sem gætu skapað sér áhugaverðar foreldralausar aðstæður.
Samt sem áður fór alltaf önnur og stífari helgiathöfn á undan
þessu gamni. Faðir minn lagði skítuga brúna Dodginum sínum
eins nálægt Round-Up og hægt var. En það þýddi að við fórum
framhjá ljósastaur Söru, því hún bjó í bakherbergi í húsi sem var
að falli komið í öngstræti á bak við Round-Up. I þá daga skartaði
Minneótabær húsum með breiðum fordyrum, stórum gluggum
götumegin, skuggalausum og limgerðalausum grasflötum, og
stólar stóðu á grasinu fyrir framan húsin. Ongstræti þýddi að ein-
hverju var að leyna - það var staður til að henda rusli, til að pissa,
vera fullur, rífast, til að reykja (ef maður var unglingur), til að
segja klámbrandara. Það var staður blygðunar, staður fyrir þá fá-
tæku, fyrir þá óþekktu, fyrir það sem ekki vildi sjást.
Börn eru útlendingahatarar að eðlisfari. Þau elska eigin fegurð
og þrótt svo mjög að þau útskúfa öðrum sem skortir þessa eigin-