Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Side 161

Sérkenni kristindómsins
við fjall þetta: Flyttu þig þaðan og hingað; og það mun flytja sig, og
ekkert mun verða yður um megn” (Mt. 17,20). Hversu miklu fremur
munu menn þá ekki hafa mátt til miskunnarverka: Þess vegna á það að
vera hlutverk kristindómsins sérstaklega, og þeirra sem telja sig
forvígismenn hans, að beita þeim mætti, sem Guð hefur gefið mönnunum,
til lækninga, sérstaklega hinna sálarlegu sjúkdóma. Gegn þessari aðferð
mundu margir guðfræðingar slá fram þeirri mótbáru, að þetta séu engin
vísindi, og eigi ekki heima í ritgerð, sem gerir kröfu til að kallast
vísindaleg, að bera fram slíkar röksemdir. Er það að vísu rétt, að ekki
hafa hin guðfræðilegu vísindi sinnt þessu máli mikið, þar er þeirra sök,
en ekki málstaðarins, og ekki eru það frekar vísindi, að ganga fram hjá
staðreyndum, eða blátt áfram neita þeim, eins og guðfræðin hefur
stundum farið að gagnvart kraftaverkum Jesú og annarra.
En ekki er lokið hlutverki kristindómsins við lækningu hinna sjúku,
þótt hann sinnti andagáfunum til hjálpar þeim. Allan vísdóm, þekkingu og
tækni læknislistarinnar ber að virkja til samstarfs við hina andlegu orku,
því fyrr er ekki elskað af öllum mætti og af öllum skilningi, en öll öfl
mannssálarinnar eru tekin í þjónustu kærleikans. Þetta hafa þeir trúboðar,
sem gerst hafa læknar jöfnum höndum, skilið og framkvæmt að því leyti,
og ber þar fremstan núlifandi manna að telja hinn óþreytandi og fórnfúsa
þrekmann Albert Schweitzer.
2) Bræðralag
Hér að framan hefur verið rætt um það, hvernig hið kristilega siðgæði
birtist sem þjónusta, og þá einkum gagnvart þeim, sem eru minni máttar
eða veikburða. En með því einu er ekki fullnægt hinu frjálsa siðgæði
guðsríkisins, á sviði félagslegra viðskipta mannanna. Góðgerðasemi ein
gagnvart þeim sem eru vanhaldnir í mannfélaginu er ekki nægileg til að
innleiða guðsríkið, eða að vilji Guðs verði „svo á jörðu sem á himni”.
Eftir kenningu Krists eru allir menn jafn-réttháir hluttakar í gæðum
lífsins; allir böm hins himneska föður, sem hefur gefíð öllum af gnægtum
sínum, og séð ríkulega fyrir þörfum þeirra allra. Eða skyldi hann ekki
hafa séð fyrir þörfum barna sinna, er hann hefur gefið af anda sínu,
þegar hann skrýðir grös vallarins og fæðir fugla himinsins? Ef einhverjir
meðal þeirra líða skort, þá er það mannanna sök, Guð hefur séð ríkulega
fyrir öllum þörfum barna sinna hér á jörð.
„Aldrei hefur nokkur trú, ekki einu sinni Búddhatrúin, komið með eins
þróttmikinn alþýðuboðskap eins og fagnaðarerindið, né samlagast honum
jafnvel. Og hvers vegna? Af því að þau em tekin í alvöm, orðin: „Elska
skaltu náunga þinn eins og sjálfan þig”. Af því ennfremur, að Jesús
varpaði með þeim orðum ljósi yfir allar hliðar lífsins, inn í heima
hungurs, fátæktar og eymdar. Og loks af því, að hann gjörði þau að
trúarreglu, jafnvel að meginreglu trúarinnar” (Harnack: Krd. bls. 78).
Bræðralagshugsjónin er gmndvallandi í kenningu Krists, og ekki þann
veg, að litið sé niður á suma menn og þeim skammtað af góðsemi, sem