Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1994, Blaðsíða 127

MÚLAÞING
125
ur, svo að menn reru með gamla laginu til þessa veiðiskapar, á árabát-
um. Ég var með í tveimur slíkum veiðiferðum. í fyrri ferðinni var ágæt
skytta, og skaut hann fjórar hnísur, en þrjár sukku dauðskotnar, áður en
við gátum náð í þær. Sagði skyttan að það stafaði af því að hann væri
óvanur hnísuveiðun og hitti þær ekki á réttan stað. í seinni ferðinni var
ég skyttan. Ég var óvanur hnísuveiðum og bjóst ekki við að bera mikið
úr býtum, enda fór svo. Við vorum fjórir á bátnum í hvort skiptið.
Þegar við komum út fyrir ósinn í seinni veiðiferðinni, urðum við varir
þess að erfiðlega mundi veiðin sækjast, því að talsverð alda var. Mér
tókst þó að skella lómi sem flaug í talsverðri hæð yfir bátnum, en hann
hvarf í djúpið um leið og hann féll í sjóinn, gat stungið sér og við sáum
hann aldrei meir.
Við vorum allir landmenn við útgerð hjá v/b ,,Þór“ NS 243 frá Seyð-
isfirði og vorum því ekki sérlega kunnugir þarna úti á grynningunum,
enda fréttum við það hjá öðrum hnísuveiðurum, sem sáu til ferða okkar,
að við hefðum farið gálauslega yfir hættulega boða og blindsker, sem
lágu niðri tímum saman, en braut svo á fyrirvaralaust.
Eftir að við höfðum róið aftur og fram um grynningarnar og ekki
hleypt skoti á eina einustu hnísu, ákváðum við að halda heim. Það var
víst betra að komast inn úr ósnum áður en útfallið byrjaði.
Einn okkar var fallinn í valinn fyrir sjóveikinni og lagstur fyrir aftur í
skut. Ég stóð alltaf frammi í með byssuna tilbúna, ef ske kynni að hnísa
ræki kryppuna upp úr sjónum í skotfæri. Við fórum víst nokkuð vestar-
lega að ósnum, nærri Hvanneynni eða skerjunum þar út af. En allt gekk
samt vel.
Allt í einu sé ég hvar hnísa skýst upp úr sjónum í stefnu á Þinga-
nesskerið. “Róið, róið,” æpti ég og benti á hafið hvar hnísan stakk sér.
Piltarnir létu ekki sitt eftir liggja og rera knálega í stefnuna sem ég gaf
þeim. Eftir nokkur áratog heyrðum við hvin mikinn. Sáum við þá hvar
braut heldur illilega á skerjunum út af Hvanneynni. Brotsjórinn kom æð-
andi að okkur og var ekki sýnna en að hann hvolfdi sér yfir bátinn okk-
ar. Drengirnir drógu ekki af sér við róðurinn, enda fór það svo að við
sluppum með naumindum, en svo gekk hann nærri okkur, að báturinn
snerist í hring undan kasti boðafallsins. Við sluppum einungis fyrir það
hvað piltarnir reru knálega þennan spöl.
Víst má telja að við hefðum allir farist, ef brotsjórinn hefði riðið yfir
bátinn. Við vorum allir nær ósyndir. Þá var sund ekki orðið skyldunáms-
grein í öllum bamaskólum eins og nú er.
Hnísan vísaði okkur leiðina til bjargar, hnísan sem við höfðum einmitt