Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1994, Blaðsíða 47

MÚLAÞING
45
innar. Hún grátið sáran, en ekki haft tök á að komast til útfararinnar.
Maðurinn í karfatúr.
Fáum árum síðar kom faðirinn í heimsókn. Hún aldrei látið sig dreyma
að hann léti verða af því. Hafði elst. Orðinn gamall og slitinn, saknaði
augsýnilega konunnar. Elsti sonurinn svo gott sem tekinn við búinu.
Búið raunar hvílt á honum síðustu árin. Faðirinn ætlaði að vera í horninu
hjá honum meðan hægt væri. Vonandi þyrfti hann ekki að bíða lengi
brottfarar. Var þess fullviss að konan biði hans með þurra sokka og heit-
an kaffisopa handan fljótsins.
Gamli maðurinn haft kassa í farteskinu, sem hann opnaði ekki. Fór
gætilega með hann, sá hún. Innti hann ekki eftir, hvað kassinn hefði að
geyma. Það kæmi í ljós á sínum tíma, þekkti hún föður sinn rétt. Hann
haft stutta viðdvöl, hugurinn allur sunnan fjalla. Grænir hagar greiptir í
vitundina.
Stuttu áður en áætlunarbifreiðin lagði af stað, opnaði faðirinn kassann.
í honum var gamla klukkan. ,,Þetta átt þú. Móðir þín mælti svo fyrir,“
sagði hann. Var klökkur. „Verður kannski það eina, sem þú færð eftir
okkur. Ekki auðæfum fyrir að fara,“ mælti hann og brosti næstum af-
sakandi.
Þau fylgt honum á stöðina. Stutt að fara. Sólskin. Þar kvaddi hann.
Enn einu sinni kitlaði skeggið hana. Henni fundist hann lægri en fyrrum,
þá hún lagði höfuð sitt að brjósti hans. Hann síðan kvatt börnin. Eins og
örlítið feiminn við þau. Langt um liðið frá því hann umgekkst börn - og
alltaf til baka. Börnin viljað sýna honum vináttu, en dvölin of stutt, til að
þau gætu kynnst honum náið. Horfðu síðan á hann ganga seilingsskref-
um að áætlunarbifreiðinni. Hún flytti hann yfir Fjöllin. Þau veifað er bif-
reiðin rann af stað. Hann á móti magurri hönd, sem svo oft hafði strokið
hár hennar.
Hún sá hann ekki aftur. . .
Konan horfði hugsi fram á ganginn, velti því fyrir sér, hvort hún ætti
að flytja klukkuna inn í eldhúsið. Hún alltaf verið í stofunni. En eftir að
farið var að slökkva á miðstöðinni á kvöldin, til að spara kyndingu, væri
það ef til vill réttara. Hafa liana þar sem ylurinn var rnestur. Njóta nær-
veru hennar og styrks enn betur.
Oft hafði tíminn verið torráðinn, en síðustu misserin hafði óvissan
aukist. Maðurinn atvinnulaus. Þau lifðu á atvinnuleysisbótum og búið að
loka símanum. Vonandi rættist úr. Maðurinn fengi vinnuna aftur. Hann
sagst ætla að tala við útgerðarmanninn, biðja um pláss, um fyrirfram-
greiðslu, svo hægt yrði að opna símann.