Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Qupperneq 24

/
Einar Long og Páll Olafsson
Á engu skáldi hafði Einar jafn miklar
mætur og Páli Olafssyni og kom þar margt
til. Einar kynntist Páli persónulega korn-
ungur þegar hann var vinnumaður á Litla-
Bakka í Hróarstungu í nokkur ár til 1888
áður en hann fór að Brekku í Fljótsdal. Oft
sagði hann okkur börnum sögur af Páli og
hafði yfir vísur eftir hann. Inn í fléttuðust
frásögur af sendiferðum á Seyðisfjörð eftir
brennivínskútum fyrir bóndann á Hallfreð-
arstöðum, stundum um hávetur. Áhugamál
Einars urðu um margt svipuð og Páls, án
þess farið sé hér í samjöfnuð, ekki síst
kveðskapur, hestar og hitt kynið. Einar
kunni ókjör af vísum og kviðlingum eftir
Pál. Einn af miðunum í kofforti Einars
hefur að geyma afskrift af löngu ljóðabréfi
frá Páli á árinu 1858 til Björns Skúlasonar
á Eyjólfsstöðum. Þá eru meðal uppskrifta
Sigurðar Blöndals eftir Einari á efri árum
vísur sem hann sagði vera eftir Pál Olafs-
son og þykir rétt að birta þær hér.
I
Nú snjóar fé fleygir
frá þúfum snjáskúfum.
Hjú lýjast, hey snúast
hálf nú í smáhrúgum.
Snjóskýin fleyg fljúga
frá bæ um hádaginn.
Þau svía svo gnýjar
sjá veginn ná eigi.
II
Sól gyllir sal fjalla
sést Hlíðin mest prýða.
Sólstöfuð svöl gnæfir
sæ yfir snædrifin.
Bláfjölluð blæfalleg
bönd skerja lönd herja.
Brimgangur heim hingað
hljómríkur róm víkur.
Þá segir sína sögu að Gunnar Gunnars-
son skáld, sem gaf út Ljóðmæli Páls Olafs-
sonar árið 1944 (Helgafell) og ritar að
þeim langan inngang, vitnar þar tvívegis til
Einars sem hér greinir:
Aldraður maður, er um skeið átti heima
í náhýli við Pál og var honum kunnugur,
Einar Long, segir svo frá, að það liafi
verið Jón Jónsson yngri frá Bakkagerði
(og síðar Sleðhrjót. Jón sleði, sem kall-
aður var), er hófst handa og skrifaði upp
eftir Páli meginið af vísum hans og kveðl-
ingum, þó að margt vœri vitanlega þá
þegar gleymt og yrði ekki rifjað upp í
skjótu bragði og sumt ekki munað hárrétt,
- og verður manni stundum dálítið til efs,
hvort orðalagið muni vera hið uppruna-
lega. En úr þvífæst nú varla hœtt. (bls. X-
XI)
... Sem dœmi um orðheppni Páls og
það, hversu vísurnar lágu honum létt í
munni, segir Einar Long svo frá, að eitt
sinn hafi Páll fylgt gesti til haðstofu.
22