Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Side 32

Nokkrar umsagnir
samtímamanna um Einar Long
Lýsing Hrafns Sveinbjarnarsonar á Einari Long
Úr bókinni Hrafn á Hallormsstað eftir Armann Halldórsson
„Mér fannst hann dæmigerður enskur lord í framgöngu og háttsemi. Að vísu þekkti ég
enga slíka, svo að þetta var ímyndun ein og ekki veit ég til þess að Richard enski væri af
lávarðakyni, en ég hafði Einar samt fyrir lord og hef enn, sérstakan fulltrúa Longs-
ættarinnar, listhneigðan sveimhuga með þessu skýra sindrandi augnaráði, svarthært skáld
- það var ekki af henni Margréti boðið - hann gekk með skegg um höku og efri vör en
rakaða vanga. Hann var á jakkafötum þegar hann kom upp í skóla, beinvaxinn og snar í
hreyfingum, svaragreiður og viðræðufús, sjór af fróðleik úr fornsögum og þjóðsögum,
ímyndunaraflið fljúgandi hiklaust út fyrir mörk sannleikans, fyrirmannlegur í öllu
látbragði jafnt í notalegri samræðu sem snöggri reiði sem greip hann ef honum var
misboðið. Hann var vísnasjór og hagmæltur vel og teiknari, útflúraði sendibréf með
skrautlegum upphafsstöfum og rósum. - Auðvitað taldist hann ekki til höfðingja, til þess
skorti hann jarðeign og lausafé. Að því leyti var tómt á bak við fyrirmennskuna. Og hann
taldist ekki heldur traustur fræðimaður, þar til skorti hann áreiðanleika. Hann var
listamaður í eðli, en á því sviði skorti hann einbeitni. Samt sem áður hélt hann
fyrirmannlegu fasi og lét ekki misbjóða sér bótalaust. - Hann fór ekki í manngreinarálit,
las pistilinn hverjum sem í hlut átti þegar honum var misboðið og var einstaklega
bamgóður".
Og Hrafn tilgreinir eitt atvik tengt Einari og tvíburunum á Hallormsstað:
„Einar var hjá Guttormi. Hann kenndi börnum hans ungum og var eins konar fóstri
Sigurðar og Þórhalls og síðar Gunnars og Hjörleifs. Það var algeng sjón að sjá hann úti
með þá tvíburana, Gunnar og Hjörleif unga, sinn við hvora hönd. Þeir stóðu með honum
á hverju sem gekk. Ég man það t.d. að eitt sinn sinnaðist Einari við Sigrúnu Blöndal. Hún
stóð uppi á útidyratröppum skólans en þeir þrír á hlaðinu fyrir neðan. Það var kapp í
þrætunni og einhver stríðni af Sigrúnar hálfu, en hún hafði gaman af að hleypa stöku
sinnum upp í karlinum til að sjá viðbrögðin, enda þótt hún hefði mikla mætur á honum.
Einar var reiður. Þá stappaði hann niður fótunum til áherslu og það gerði hann nú - og
líka strákamir varla vaxnir úr grasi og hermdu orð hans og látbragð vart talandi. Þeir
fylgdu honum auðvitað, reiðir þegar hann reiddist, glaðir þegar hann gladdist. Sonur
Hjörleifs heitir Einar og það er nafn Einars frænda míns, en ekki Einarsnafnið úr
ættargarði hans.“
30