Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Page 103

Guðmundur Snorrason
kindur af forystufjárkyni sem sönnuðu brátt
hina sérstæðu eiginleika sína og færni í
hinum nýju heimkynnum. Guðmundur tók
með sér þó nokkur hreindýrshorn og
mikilfenglegt höfuð af tarfi stórhyrndum,
sem lengi prýddi skemmuþilið á Breiða-
bólsstað. Talsvert bókasafn átti hann. Þar í
voru rit Jóns Sigurðssonar en Guðmundur
var mikill aðdáandi hans. Guðmundur mun
hafa verið víðlesinn og fróður á þeirra tíma
mælikvarða. Síðar ánafnaði hann Hús-
mæðraskólanum á Hallormsstað bókasafn
sitt.
Ég hygg að Guðmundur og Álfheiður
hafi unað hag sínum á Breiðabólsstað dá-
vel, enda líflegt mannlíf á læknissetrinu. Þó
minnist ég þess að Guðmundi þótti miður
að ekki var sauðaket á boðstólum, helst
daglega, þess í stað varð hann að gera sér
saltfisk, silung og jafnvel tryppaket að góðu
af og til.
Faðir minn mat Guðmund móðurbróður
sinn mikils, enda ekki ofmælt að hann hafi
verið velgerðamaður föður míns, meðal
annars styrkt hann til mennta; lét hann skíra
son sinn Guðmund í höfuðið á honum.
Enn um Guðmund Snorrason
Skömmu eftir komuna að Breiðabóls-
stað tók Guðmundur sig upp og fór á Gránu
sinni samferða landpóstinum austur á
Jökuldal. Erindið var að innheimta skuld af
einum sveitunga sínum, en hann fór erindis-
leysu og skuldin innheimtist aldrei, þrátt
fyrir langvarandi málaferli sem náðu allt til
Hæstaréttar. I þessu máli varð Guðmundur
að sögn fyrir barðinu á Jónasi Jónssyni frá
Hriflu, sem þá var ráðherra. Guðmundur
tók þessi málalok nærri sér og kom von-
Snorri Halldórsson lœknir. Ljósm.; Héraðsskjala-
safn Austfirðinga 97-70-3305.
Guðmundur Snorrason Snœfellsfari.
Ljósm.; Héraðsskjalasafn Austfirðinga 96-60-609.
101