Gerðir kirkjuþings - 2008, Síða 4

4
Herra Ólafur Skúlason, biskup, andaðist hinn 9. júní s.l. á 79. aldursári. Hann varð
vígslubiskup Skálholtsstiftis 1983 og var biskup Íslands 1989-1997. Herra Ólafur var for-
göngumaður hinnar starfssömu kirkju sem kallar unga sem eldri til starfa að málefnum
kirkjunnar og eflir leikmenn til forystu. Þjónustuár hans á biskupsstóli voru tímar vaxtar
og grósku. Hann beitti sér fyrir nýskipan samskipta ríkis og kirkju, sem leidd var til lykta
fyrir atbeina hans, og reyndist Þjóðkirkjunni heillaspor. Á sviði samkirkjumála átti herra
Ólafur ríkan þátt í að binda styrk vináttu tengsl milli norrænu og anglíkönsku kirknanna.
Eftirlifandi eiginkona hans er frú Ebba Sigurðardóttir.

Herra Sigurbjörn Einarsson lést 28. ágúst, 97 ára að aldri. Hann gegndi embætti biskups
Íslands 1959 til 1981 og hefur markað djúp heillaspor í kirkju og trúarlífi og menningu
landsmanna og naut óskoraðrar virðingar innanlands sem utan. Hann stóð fyrir
endurnýjun guðfræðiiðkunar á Íslandi, efling og endurnýjun helgihalds og sálmasöngs
kirkjunnar, uppbygging Skálholts, Hallgrímskirkju og Hjálparstarfs kirkjunnar. Herra
Sigurbjörn ruddi nýjar brautir fyrir fagnaðarerindið á róstusamri öld ágengra tilvistar-
spurninga og siðferðislegra álitamála. Til æviloka var hann sístarfandi og mikilvirkur og
gefandi, sem andlegur leiðtogi og sálusorgari þjóðar og einstaklinga. Eftir hann liggur
mikill fjöldi ritsmíða á sviði vísindaiðkunar og prédikunar. Sálmar hans og bænir bera
uppi helgihald kirkjunnar og trúarlíf einstaklinga hér í landi, og veita leiðsögn og huggun
trúar og vonar.

Við minnumst þessara leiðtoga vorra með söknuði og hugheilli þökk og tjáum virðingu,
þökk og samhug með því að þingheimur rís úr sætum.

Drottinn minn gefi dánum ró og hinum líkn sem lifa. Amen.

Samstarf og samvinna
Þjóðkirkjan, eins og þjóðin öll, horfist í augu við breytta tíma og heimsmynd. Möguleikar
Þjóðkirkjunnar að bregðast við aðstæðum og sýna frumkvæði og sveigjanleika, hafa
reynst ómetanlegur styrkur. Atburðir undanfarið hafa sýnt að samstarf yfir sóknamörk og
embætta er kirkjunni nauðsyn. Við höfum séð þá margvíslegu möguleika sem felast í
samstarfi og samvinnu, í afli og áhrifum þess þegar tekið er höndum saman, inn á við og
við stofnanir og félagasamtök út á við andspænis verkefnum og áskorunum dagsins. Við
höfum opnar kirkjur og gestrisna söfnuði sem leggja sig fram um að þjóna samfélaginu.
Prestar, djáknar og forystufólk safnaðanna taka höndum saman yfir markalínur
samfélagsins sem biðjandi, boðandi og þjónandi kirkja. Sem öflugur liðsmaður við
uppbygging og mótun bjartar framtíðar í okkar góða landi.

Samfélag kirkjunnar og þátttaka í þjóðlífinu birtist í trúfesti og umhyggju í önnum og
hvíld hversdagsins, samfélagi við Guð og náungann í guðsþjónustum og helgihaldi, í
athöfnum á krossgötum ævinnar. Það birtist í sjálfboðastarfi safnaðanna, það birtist í
kórastarfi og barnastarfi og ungmennastarfi alls konar. Það birtist í þátttöku í fjáröflun
Hjálparstarfs kirkjunnar. Það birtist í því þegar sorgin knýr dyra, þegar áföll verða og
syrtir að í lífi einstaklinga og samfélags, þá sækir fólk í það samfélag sem umfaðmar og
reisir upp með máttugu orði Guðs og atferli vonar, trúar og kærleika. Umhyggjan er