Breiðfirðingur - 01.05.2018, Side 130

BREIÐFIRÐINGUR130
sinni. Það hafði því verið hlutskipti barnanna að fara suður til erfiðisvinnu strax
eftir fermingu. Einar átti von á því að komast á blindraskólann fyrir sunnan og
hann komst hvergi í vinnu.
Það var almennt mikil fátækt á Hellissandi.
Litla konan gerðist óróleg þegar hún hafði beðið langa stund undir múlanum
og útfallið var að ná stóra steini, en enginn ferðalangur hafði látið sjá sig enn og
hún kveið fyrir að ef til vill þyrfti hún að fara fjöruna ein, sem ekki var hættulaust.
Hún hafði oft farið þessa leið en aldrei ein.
Síðan sást til tveggja pilta sem komu askvaðandi og héldu áfram óhikað og
stelpan spurði hvort hún mætti verða þeim samferða. Þessir piltar voru miklu
eldri og hún var feimin og hálfhrædd við þessa stráka. Þeir sögðu að hún mætti
sosum koma með eftir að þeir höfðu litið snöggt á hana, ef hún tefði þá ekki.
Þetta var erfið ganga í stórgrýtinu, ekki síst vegna þess að norðaustanvindurinn
gerði sitt til að stórar öldur Breiðafjarðarins skullu á fjörunni í öllu sínu veldi.
Sjórinn gekk hátt upp í klettavegginn undir Enninu svo stelpunni leið ekki vel,
líka vegna þeirra sagna sem hún þekkti um skuggalega viðburði í fjörunni.
Það ýlfraði í klettunum. Strákarnir reyndu að leyna ótta sínum með mannalátum.
Inn í fyrirgang piltanna blandaðist einnig svona sérstök áreitni sem ungum og
reynslulausum stelpum líkar ekki vel við.
Að öðru leyti var þessi ganga ekki stelpunni erfið því hún hafði lifað allt sitt líf
á fjörukambinum á Sandi sem er bara aðeins vestar, fyrir opnu hafinu. Hún var í
raun miklu hressari en þessir strákar sem voru óvanir svona stórbrimi enda ekki
uppaldir við erfiða sjávarströnd heldur uppi á landinu.
Það var því mjög notalegt þegar þau komu loks að samkomuhúsinu
við Fals á. Stelp an minnt ist sögunnar þar sem öflugur sjómaður af Suður­
nesj um hafði kynnst syst ur hennar og hann mátti slást við hóp ungra sjó­
manna á staðnum sem gerðu tilkall til þessarar fríðu stelpu í blóðugum
bar daga til að mega eiga stund með Mæju systur hennar, sem hét María.
Sjómaðurinn, sem hét Tjörvi Kristjánsson, varð síðar eiginmaður Maríu. Hann
var sonur Stjána bláa og Gunnu í Holti í Keflavík á Suðurnesjum, var á heimleið
af mótoristaskóla á Ísafirði.
Mamma fékk síðan inni í gömlu verbúðunum í Víkinni þar sem hún gisti hjá
gamalli konu frá Sandi sem hafði þegar verið undirbúið af föður hennar ásamt
fari með áætlunarbíl snemma morguninn eftir í Borgarnes.