Tímarit Máls og menningar - 01.02.2010, Blaðsíða 107

D a n s i n n í h r u n i
TMM 2010 · 1 107
innyfli sín, hjarta sitt og líflausa líkama barnanna sem hún eignaðist
aldrei. Sýningin hefði gjarnan mátt taka sér það til fyrirmyndar og
hleypa áhorfandanum aðeins nær.“
Frida hafði selst vel fyrirfram og þegar frá leið fóru orð að berast um
að sýningin væri hreint ekki eins slæm og gagnrýnendur vildu vera láta,
enda var þar margt ágætt, til dæmis leikur og söngur Brynhildar í aðal­
hlutverkinu, tónlist Egils Ólafssonar og listaverk Fridu sem markvisst
voru kölluð fram á ýmsan hátt á sviðinu sem Vytautas Narbutas gerði.
Öðruvísi var farið með flaggskip Leikfélags Reykjavíkur í Borgarleik­
húsinu, hinn aldna en sígræna Söngvaseið. „Þar sem gleðin tekur völdin“
(Ingibjörg Þórisdóttir, Mbl. 11.5.09), „Eintóm yndislegheit“ (Jón Viðar
Jónsson, DV, 12.5.09), „Stór stjarna og mörg smástirni“ (Páll Baldvin
Baldvinsson, Frbl. 11.5.09). Enda var hér ekkert til að ergja sig yfir. Ekki
hætt á nein frávik frá hinu kunnuglega hjá Þórhalli Sigurðssyni leik­
stjóra en fagmennskan í fyrirrúmi. Það sem skipti allramestu máli var
valið í aðalhlutverkið, hinnar fjölhæfu, fögru og últraskapgóðu Maríu.
Hana syngur og leikur Valgerður Guðnadóttir svo vel að erfitt er að
ímynda sér að það verði betur gert auk þess sem hún hefur fullkomið
útlit í hlutverkið. Gagnrýnendur hlóðu hana líka lofi. „… yndisleg
María,“ segir Jón Viðar, „geislandi af lífsgleði, hlýju og þokka.“ „Valgerð­
ur skilaði hlutverkinu með starkri prýði, hún hefur mjög fagra rödd og
mikla útgeislun á sviði,“ segir Ingibjörg. Páll Baldvin kemur nokkrum
sinnum að Valgerði í sinni umsögn, ævinlega fallega, og endar svona:
„Ég ætla að gefa þessari sýningu fjórar stjörnur svo markaðsdeild LR
geti slett úr klaufunum: sýningin fær tvær, en Valgerður Guðnadóttir á
ein tvær heilar. Hún er ástæðan að fólk getur sótt þessa sýningu og látið
hrífast.“ Fólk hefur líka hrifist. Sýningin gengur enn fyrir fullu húsi
þegar þetta er skrifað.
Annað verk sem mikið var gert úr hjá LR á árinu var Fjölskyldan,
nýlegt, margverðlaunað bandarískt leikrit eftir Tracy Letts sem sett var
upp á stóra sviðinu og þar sem allt stjörnulið Borgarleikhússins lék
undir stjórn Hilmis Snæs Guðnasonar á enn einu meistarasviði Barkar
Jónssonar. Þetta var rosalega flott og vel gert og gaman að horfa á það en
skilur einkennilega lítið eftir, kannski út af sápubragðinu. Þarna var
tæpt á gríðarlega mörgum vandamálum einnar fjölskyldu, pilluneyslu
móðurinnar, óhamingju föðurins og kulnun hans í starfi, einelti,
framhjáhaldi og öðrum svikum, pedófílíu og tilfinningakúgun af öllu
tagi. Efnið var svo mikið að hefði nægt í alllanga sjónvarpsþáttaröð, og
eins og þar gerist gufuðu málin upp hvert af öðru, þau snertu aldrei sárs­
aukastrengi sálarinnar sem þeir voru svo fundvísir á gömlu mennirnir,