Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Blaðsíða 37

A ð l í m a v e r ö l d i n a s a m a n
TMM 2016 · 2 37
Viltu segja mér frá aðferðum þínum? Sköpunarferlinu?
Venjulega skrifa ég um það sem liggur mér á hjarta, hingað til hef ég ekki
leitað að viðfangsefni. Eins og einhver sagði: Hér þarf að mála mynd. Ég reyni
að koma því frá mér sem ég þarf að koma frá mér, í snyrtilegum skorðum. Inni-
haldið stýrir. En það þarf að fá hugmynd um farveginn, þar liggur hundurinn
grafinn, það er erfiðast finnst mér. Svo hlýtur rithöfundur að hafa til að bera
einhvers konar kökuform hið innra – sem mótar byggingu verkanna – og stíl
eftir að grunnhugmyndin er í höfn. Í ferlinu leikur maður sér síðan að stíl og
setur sig í stellingar skáldaðra persóna sem eiga kannski fátt sameiginlegt með
sjálfum manni. Ég hef satt að segja ekki pælt mikið í sköpunarferlinu.
Viltu segja mér frá bókunum þínum, nokkur orð, ef við byrjum á Stofu-
ljóðum sem komu út 1990?
Allt í einu skrifaði ég tvö ljóð sem lágu á mér og hélt svo bara áfram.
Andinn kom yfir mig og ég skrifaði þessa ljóðabók upp úr þurru, hélt svo
bara að þetta væri búið, þessi sturta.
En aldeilis ekki og ljóðabókin Hárfínar athugasemdir kom næst (1998).
Já, þá fór ég sjálfviljugri í skáldastellingarnar, sú bók er ekki eins sjálfhverf
og Stofuljóð, ég lít í kring um mig og skoða.
Árið 2002 kemur svo út fyrsta smásagnasafnið: 90 sýni úr minni mínu,
ofsalega skemmtileg bók.
Ég tók þá ákvörðun að setjast niður og athuga hvort ég gæti skrifað prósa,
ekki ljóð, þá fannst mér nærtækast að skrifa um atvik sem höfðu gerst í lífi
mínu. Auðvitað þannig að hið smáa vísaði í eitthvað stærra. Ég setti mér þau
skilyrði að ég yrði að hafa orðið vitni að atburðunum sem birtast í bókinni í
tímaröð. Þá fannst mér ég hafa afgreitt ævisöguna –
… leik á rimlana með einni tá … þannig hljómar ljóðlína úr sextán erinda
bálki í ljóðabókinni Gangandi vegfarandi (2005).
Já, við erum takmörkuð og bundin. Uppistaðan er einhvers konar heims-
mynd og niðurstaða hugleiðinga. Ég hef sótt í að hugleiða lífið og tilveruna
og ég hef alltaf verið mjög hissa á að vera lifandi og eiga eftir að deyja. Ég
get setið lengi og hugsað, eins og börn gera, þau liggja bara og horfa upp í
stjörnurnar. Ég man vel eftir hugsun á slíkri stundu síðan ég var stelpa: Ég
skil ekki … ekkert í engu.
Eins og vel kemur fram í bíómyndinni um Hönnuh Arendth, þar liggur
hún tímum saman á bedda, reykir og hugsar. Aukaverkanir er safn smá-
sagna sem þú leggur í munn annálsritara (2007) og nærð vel tíðarandanum
fyrir og eftir bankahrun, mjög skemmtileg bók og óþekk.
Ég skrifaði bókina rétt fyrir hrun. Þar reyni ég að skoða mannlífið frá