Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Blaðsíða 9

B r ý r o g h i m n a r
TMM 2018 · 2 9
***
Sjálfur var Þorsteinn fremur fáorður um ljóð sín en segir þó meðal annars
þessi merkilegu orð í stuttum pistli á bokmenntir.is:
Önnur staðhæfing kann hinsvegar að þykja einkalegri, og á þó vafalaust sammerkt
við flesta sem fást við skáldskap: að öll sköpun sé eins konar brúarsmíð – milli hug-
taka, milli tímaskeiða, milli manna, þar sem merkingar eru jafnframt útvíkkaðar
ýmislega. Ljóð um tré fjallar ef til vill ekki fyrst og fremst um tré ef betur er að gáð,
heldur þá spegilmynd sem það öðlast í hug þess sem virðir það fyrir sér og yrkir
um það. Lækurinn sem við lékum okkur hjá forðum tíð kann að vera horfinn fyrir
löngu, en hann streymir um hugann og minnið, og ummyndast, ef svo ber undir,
í óvænt tákn nýrrar merkingar – nýjan læk sem enginn veit eftir hvaða farvegum
kann að kvíslast síðar meir í mennskum hugum.
Hann útlagði svipaða hugsun stundum í ljóðum sínum enda gjarn á að yrkja
um þá iðju. Skemmtilegt dæmi um það er ljóðið „Dyr að draumi“ úr sam-
nefndri bók frá 2005:
Opnar ég sá
dyr að draumi:
dyr inn í bláinn
og hljóp í ofvæni
hlaðbrekkuna þá
til fundar við ástleitið
auglit: það hló við mér
álengdar,
hvar sem ég stóð
og braut sér leið
inn í ljóð
sem talið verður framvegis
fjalla um allt
já, allt, allt, allt
annað …
Hér sýnir hann okkur bæði kveikjuna að ljóði og bendir okkur með mildri
gamansemi á að okkur hættir til fullmikillar kappsemi við að útleggja ljóð
sem eru kannski bara um ástleitið auglit sem maður getur ekki hætt að sjá
fyrir sér. Öllu alvarlegri útlegging á svipaðri hugsun er í ljóðinu „Mér er í
mun –“ í Sæfaranum sofandi frá 1992, sem raunar er eitt af fegurstu ljóðum
skáldsins, og er nokkurs konar uppgjör við eigið lífsstarf: