Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Side 27

U n d a n h l a u p
TMM 2018 · 2 27
spiluðu borðspil í föðurlandslegum hlýklæðnaði. Ég sagði að þetta væri
neyðartilfelli, ég yrði að komast út úr bænum, og stelpan í afgreiðslunni
var svo indæl að hringja nokkur símtöl. Síðan sagði hún mér að það væri
ófært, bæjarbúum skipað að halda sér heima.
En húsið er reimt, sagði ég og sá á svip hennar hvernig ég kom fyrir
sjónir. Þá benti hún mér á prestinn sem gæti kannski hjálpað mér. Maggi
prestur. Hún hringdi í hann. Maggi prestur hljómaði eins og banda-
rískur kúreki í símann og ég hugsaði strax að þetta hlyti að vera einn
af þessum prestum með Harley-Davidson dellu. Hann var með liðugan
talanda og fullvissaði mig um að enginn hefði búið í húsinu fyrr en í
kringum 2002, eftir að það var gert upp. Og nei, enginn hefði dáið síðan
þá, þó svo að Dúa á neðri hæðinni ætti líklega stutt eftir. (Eða hann
sagði reyndar „ettir“.) Sumsé ólíklegt að óværu mætti finna í húsinu, eða
draug, en hann gæti vel trúað því að þar leyndist orka eftir fyrri íbúa.
Hreyfing sem væri föst á tilteknum stað. Hann þekkti dæmi af því að
fólk sogaðist inn í látnar venjur sem væru misstraumþungar eftir mann-
eskjum. T.d. vissi hann af ungri stelpu í þorpinu sem vaknaði alltaf á
slaginu sex í húsi kærasta síns. Kannski hafði hlaupið verið vani hjá
gamla kaupmanninum, eða hjá einhverju af börnunum hans?
Þú hefur heyrt um tregðulögmálið? spurði hann síðan. Þetta er alveg
eins, bætti hann við.
Máttu tala svona? spurði ég og bætti við: Þú veist, sem prestur. Hann
hló og sagði mér að hringja aftur („attur“) ef ég yrði ómöguleg.
En ég er ómöguleg.
Blessuð vertu, það er ekkert að óttast. Fáðu þér kakó. Kjaftaðu við
túristana.
Ég sat lengi á hótelinu og reyndi að rifja upp hvort orkan hefði verið
mér óvinveitt. Þú veist hvernig ég er, leyfi hlutunum að marínerast í
langan tíma og sting þeim svo allt í einu inn í ofn, eins og þegar ég sagði
upp í bókabúðinni – ég var búin að fresta og fresta því að hætta og allt
í einu var ég komin út á götu í einhverju havaríi, búin að segja upp og
labba út af miðri vakt. Sama gerðist þarna, ég rankaði semsagt við mér
í miðjum blindbyl að klöngrast yfir snjó í átt að húsinu, núna man ég
ekki hvort ég hafi borgað fyrir kaffið en í öllu falli efast ég um að hafa
þakkað fyrir hjálpina.
Kerlingin tók sinn tíma í að koma til dyra. Ég stóð í þröngum stiga-
ganginum og varð hugsað til þín, hvað þú myndir segja í þessum
aðstæðum. Þegar hún sá mig harðnaði svipurinn og hakan hækkaði
en hún sagði ekki neitt. Augun voru stór eins og í sel, neðri augnlokin
héngu slöpp, eins og þau hefðu geymt eitthvað þungt alla ævi.