Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Qupperneq 89

Á b a r m i G l e ð i n n a r
TMM 2018 · 2 89
tröppurnar, geng síðan að heita pottinum og heilsa á báða bóga. Ég ætla alltaf
að reyna að tala við einhvern, brydda upp á einhverju skemmtilegu. En ýmist
er Foringinn í skemmtilegum samræðum sem taka allt sviðið eða skvaldrið er
svo óbærilega hátt að engin orðaskil greinast. Samtöl eru því erfið. Potturinn
fyllist af morgunhressu fólki með ljómandi augu og hrausta húð. Vilborg sjálf
er mætt í þetta sinn, kemur seint en kemur þó. Hún er spurð hvort hún hafi
ekki heyrt Kallið. „Jú, jú, ég heyrði Kallið og hér er ég komin,“ segir hún.
Hún er alltaf spurð að þessu þegar hún mætir. Hún svarar alltaf á sama
hátt.
Kolla rennir sér ofan í pottinn. Ég syndi stundum á brautinni við hlið
hennar. Ég gerði þau mistök fyrst að reyna að elta hana. Reyndar hef ég þann
vana að keppa við fólkið á næstu brautum. Framan af sundævi minni færði
þessi „keppni“ mér heim sanninn um yfirburði mína. Síðasta áratuginn eða
svo hefur það hins vegar gerst að æ fleiri synda framúr mér. Það kemur að
því að ég verð að viðurkenna að umheimurinn er að yngjast. En sá dagur er
ekki kominn. Ég slæ honum daglega á frest.
Kolla er hörku sundkona, syndir bringusund aðra ferðina og skriðbaksund
hina. Það er mikill þróttur í þessum sundtökum. Jafn mikill þróttur og í
þingræðum hennar hér áður fyrr. Ég hef ekki roð við henni. Reyndar hef ég
ekki roð við mörgum þessara sundmanna og -kvenna. Froskalappir útskýra
hraðann á sumum. En ekki Kollu. Hún notar sína eigin fætur – og þeir eru
svona líka sterkir.
Skvaldrið í pottinum er farið að höggva óþægilega í eyrun þegar einhver
segir: „Hvernig er þetta foringi, á að hanga í pottinum fram á kvöld?“
Foringinn hættir í miðri setningu og kallar yfir í næsta pott: „Kominn
tími! Æfingar að hefjast!“
Þetta er merkið sem við höfum öll beðið eftir. Foringinn vippar sér upp
úr pottinum og við streymum á eftir. Á bakkanum stillum við okkur upp
fyrir framan Foringjann sem stendur við sundlaugarbarminn og snýr baki í
laugina. Við stöndum á því svæði sem kallast Vetrarbrautin og afmarkast af
vegg útiklefanna annars vegar og heitasta pottsins hins vegar. Þann 8. apríl
munum við færa okkur yfir á Costa Blanca sem er svæðið sunnan við kalda
pottinn. Þá munu fyrstu geislar sólar ná að skína í þann pott þetta vorið á
þessum tíma dags. Á vegg til vinstri handar við okkur er boltað lítið járnskilti
hvar á stendur: „Müllersmenn. Kominn tími. Vinir Dóra. 2003.“
Foringinn er Dóri og við erum vinir hans. Þótt hann hafi búið meirihluta
ævinnar í Mosfellsbæ sækir hann Vesturbæjarlaug í bítið á hverjum morgni.
Þeir sem kunna Söguna hafa sagt mér hana í smábútum. Eða sína sögu af
Sögunni. Ég held að enginn kunni hana alveg, ekki einu sinni Foringinn. En
hún gæti verið svona:
Vorið 1983 byrjaði einhver árrisull sundlaugargesturinn að teygja úr sér við
stöng sem var við annan af tveimur pottum sem þá voru í Vesturbæjarlaug. Á
þessu gekk nokkra daga þar til annar bættist við, síðan sá þriðji og svo koll af