Ófeigur - 15.08.1950, Síða 6

6
ÖFEIGUR
friðsamlegri hátt heldur en kommúnistar vildu vera
láta. Alþingi samþykkti inngöngu Islendinga í banda-
lagið með einhuga stuðningi þeirra flokka, sem stóða
að ríkisstjórn Ólafs Thors og Brynjólfs Bjarnasonar.
Hermann Jónasson og Bjarni Ásgeirsson studdu mál-
ið af tillátssemi við kommúnista. Að öðru leyti riðl-
aðist Framsóknarflokkurinn. Forysta var engin, eins
og síðar kom berlega í Ijós um öll landvarnamáL
Greiddu sumir Framsóknarmenn atkvæði gegn inn-
göngu í félag sameinuðu þjóðanna, en aðrir sátu hjá.
Ég benti á, að þessi félagsskapur myndi verða þýð-
ingarlítill vegna sérstöðu bolsivika. Þótti mér hitt skipta
mestu málii, að unnt yrði að tryggja öryggi þjóðveld-
isns með sérsamningum við það landið, sem gat veitt
Islandi vernd og hafði af því sérstaka hagsmuni vegna
eigin öryggis. Hefur reynslan leitt í ljós, að kommún-
istar höfðu algerlega rangt fyrir sér í þessu efni, sva
sem vænta mátti, en þeir rétt, sem vildu treysta á vörn
Bandaríkjanna. Má segja, að bandalag þjóðanna sé þýð-
inagrlítið, nema að því leyti, sem þar hefur sannazt,
svo að ekki verður um deilt, að kommúnistar geta ekki
samþýðst frjálsum og mentuðum þjóðum, heldur stefna
að alheims yfriráðum og alheimskúgun. Fór svo, eftir
nokkurn reyslutíma, að frjálsu þjóðirnar búa beinlínis
í tvíbýli í bandalagi því, sem átti að koma á alheims-
friði. I mótbýli við þingstjórnarríkin eru þjóðirnar aust-
an járntjaldsins. Þær fara lítt að lögum og settum
reglum. Kom þessi skipting glögglega í ljós í Kóreu-
málinu. Standa 50 frjálsar þjóðir andspænis Rússaveldi
og hinum ánauðugu fylgiríkjum þeirra. Atlantshafs-
bandalagið var stofnsett til að bjarga vestrænni menn-
ingu og frelsi undan bolsivismanum, af því að banda-
lag þjóðanna er ekki nema réttarsalur þar sem jám-
tjaldsríkin eru yfirheyrð um innræti og lífsstefnu í aug-
sýn og áheyrn allra þjóða.
III. Reykvíkingar. Þingeyingar.
Fyrstu meginátök um öryggis- og viðskiptamál Is-
lendinga gerðust á Alþingi 1946, eftir að almennar kosn-
ingar höfðu farið fram um vorið. Ég hafði byrjað að
gefa út blaðið Landvörun, til að styðja þann málstað,
að Islendingar ættu að semja í einu um tímabundna her-