Ófeigur - 15.08.1950, Síða 65

ÓFEIGUR
65
gott af því að fá um stund í landið unga menn frá
öðrum löndum, sem standa þeim framar í umgengnis-
menningu.
XIX. Framtíðarlandvörn íslendinga.
Nú ert svo komið, að ef þjóðin vill ekki verða að
undri fyrir beina sjálfsmorðstilraun, verður hún og
það sem fyrst, að hverfa frá vegum kommúnista og
þeirra bandamanna í landvarnarmálunum og snúa sér
að hinu hálfgleymda vígorði Ólafs Thors um nauðsyn
hinna sterkustu vígvéla. Þrátt fyrir allt, sem gert hef-
ur verið til að svæfa þjóðina. og gera hana fullkom-
lega andvaralausa um sitt stærsta mál, þá er slík iðja
nú orðin þýðingarlaus. Forráðamenn Islendinga verða
að fara fram á þá vörn, sem Truman bauð fyrir fimm
árum í því forrni, sem tryggir líf fólksins þegar heims-
stríðið byrjar á norðurhjara heimsins. Inn í þann liðs-
afla verður að koma sveit ungra Islendinga, sem mið-
ast við fólksfjölda og getu þjóðarinnar. Fordæmi Norð-
manna er þar eðlileg fyrirmynd. Islendingar geta lagt
hlutfallslega eftir íbúatölu, jafnmarga menn til að verja
sín heimili og. sitt land eins og Norðmenn. Þessi liðs-
afli verður jafnframt að vera tiltækur fyrir landstjórn-
ina, þegar þarf til að tryggja frelsi og sjálfstæði lands-
ins. Það má aldrei koma fyrir oftar, að óður skrílí,
undir forystu glæframanna á launum frá erlendri land-
vinningaþjóð, geti látið sér koma til hugar að taka
löggjafarvaldið og framkvæmdastjórnina í sínar hend-
ur, eins og við bar 30. marz 1949. Höfuðkostur innlends
liðssafnaðar við vörn landsins er þó andlegs eðlis. Þar
geta Islendingar lært af Dönum. Þeim var sú tilhugs-
un óbærileg, að láta aðrar þjóðir gefa þeim frelsið, en
fórna engu sjálfir. Manndómskennd Islendinga hlýtur
að kref jast þess, að synir landsins standi að engu leyti
að baki jafnöldrum í öðrum löndum við varnir arin-
eldsins. Það eru allar líkur til, að hin óskörulega fram-
koma margra ungra og myndarlegra manna hér á
landi, stafi af minnimáttarkennd frá stríðsárunum,
þegar þeir voru ekki með þar sem frelsi þeirra og allra
landsmanna var tryggt. Munurinn á viðhorfi Dana
og Norðmanna í stríðinu og eftir stríðið liggur í þess-
um sögulegu sannindum. En það er sæmd Dana, að