Ófeigur - 15.08.1950, Qupperneq 56

56
ÖFEIGUR
og gerast um stund meðreiðarmenn kommúnista. Hin
óvenjulega aðsókn að fyrirlestru mínum um landvarna-
mál frá 1946—50 var undrunarefni leiðtoga og veður-
spámanna stjómmálaflokkanna. Þeir vissu, að þegar
þeir boðuðu fundi um stjórnmál, var oft talið nauðsyn-
legt, til að tryggja aðsókn, að hafa búktalandi tog-
leðursdreng eða önnur álíka skemmtiatriði. Þar voru
úrvals ræðumenn stórra flokka, með víðlesin blöð að
baki sér. Hinum athugulu liðsoddum flokkanna var
ljóst, að um alla venjulega hluti var afstaða mín miklu.
lakari en þeirra. Ég gat aðeins haft eitt fram yfir þá,
sem tryggði mér úrval áhugasamra hlustenda og sam-
starfsmanna á hverjum stað. Það var umræðuefnið, sem
þeim þótti meira skifta heldur en viðfangsefni flokks-
i fundanna. Þetta var staðreynd. Fólkið skildi að til lítils
var að stofna lýðveldi án valds og varna. Fólkið óttaðist
siðleysi ofbeldismanna í stjórnmálum heimsins. Það fann
að í meðferð landvarnarmála ræddi ég allar hliðar þessa
viðfangsefnis opinberlega og umbúðalaust. Þörf ræðu-
manna borgaraflokkanna til að auka tilheyrendafylgið
með búktali eða kvikmyndatökum af áheyrendum kom
eingöngu af því að fólkið skildi, að því voru réttir stein-
ar fyrir brauð.
Erindi mín um landvarnarmálið hafa náð tilgangi
sínum. Mér tókst að sanna að sá hluti borgaranna, sem
þungi þjóðfélagsins hvílir á, vildi að þjóðin hefði nægi-
lega öflugar varnir til að verja landsfólkið fyrir hörm-
ungum fjandsamlegrar innrásar. Efni þessara erinda
var vel þegið af þvi að ekkert var undandregið. Að
öðru leyti höfðu erindin sérstaka þýðingu til að sanna
þingmönnum og stjórnendum landsins að þeir gátu
valið á milli fylgis kommunista og þess hluta af „fína
fólkinu“ sem vildi veita þeim brautargengi og megin-
hlutans af þroskuðustu mönnum í öllum borgaraflokk-
unum. Sigur kommunista og Eysteins Jónssonar 1946,
þegar landið var skilið eftir markaðslaust og varnarlaust
á mesta hættustað var unninn af því að leiðtogar borg-
araflokkanua héldu, eins og Baldwin hinn enski 1935,
að ekki væri hægt að sigra í kosningum nema prédika
vamarleysi. Ég fullyrði eftir viðhorfi þroskaðasta fólks-
ins í landinu til erinda minna og kosningar í Þing-
eyjarsýslu, að auðvelt var að koma í framkvæmd til-
lögunum í Iandvamar- og viðskiptamálum 1946, ef leið-