Ófeigur - 15.08.1950, Qupperneq 17

ÖFEIGUR
17
Gengu forráðamenn vesturþjóðanna svo langt í til-
raunum sínum að sefa Rússa og fá þá til friðsamlegs
samstarfs, að bæði Roosevelt og Churchill hafa síðan
hlotið nokkurt ámæli fyrir að hafa trúað Rússum of
vel í stríðinu og fyrst eftir að vopnaskipti hættu. En
varnarmenn þessara þjóðskörunga svara því, að allur
almenningur í þingstjórnarlöndunum hafi verið orðinn
svo þreyttur og þjakaður af raunum og fórnum stríðs-
ins, að enga tilraun hafi mátt láta ógerða og óreynda
til að koma á heimsfriði. I þessu skyni hafi þingstjórn-
arþjóðirnar afvopnazt og snúið hug sínum að því
marki, að bæta kjör alls almennings í hinum stríðs-
hrjáðu löndum. Þá sýndu vesturþjóðirnar friðarhug
sinn með stofnun þjóðabandalagsins, sem átti að verða
brú yfir í land friðarins og hefði orðið það, ef allar
stórþjóðir heimsins hefðu viljað jafna þar deiiumál
sín og hlíta úrskurðum alþjóðadómstóla. Brátt kom
í ljós, að Rússar vildu hvorki alheimsfrið né alheims-
rétt. Þeir neituðu að ganga í þjóðabandalagið nema
hafa neitunarvald um öll málefni bandalagsins.
Hafa þeir nú beitt neitunarvaldinu 45 sinnum og tek-
izt að gera þjóðabandalagið lítt starfhæft, nema sem mál-
fundafélag, þar sem ein þjóð brýtur allar fundar og
starfsreglur. Samfara afvopnun vesturþjóðanna, héldu
Rússar fullum vígbúnaði heima fyrir á landi og í lofti
og hófu auk þess kafbátagerð í svo stórum stíl, að
talið er, að þeir eigi nú langsamlega stærstan kafbáta-
flota af öllum þjóðum. Herstyrkur þeirra á landi er
talinn meiri en allra frjálsra þjóða, samanlagður. Þeg-
ar þess er gætt, að síðan um 1700 hafa fjórir mestu
herstjórar vesturlanda freistað að gera innrás í Rúss-
land og jafnan látið her sinn, svo að segja allan, ekki
fýrst og fremst í skiptum við hina fjölmennu og þjóð-
ræknu Rússa, heldur í fangbrögðum við hinn rúss-
neska vetur, þá mun fáum þykja Rússar árennilegir. Eins
og málum var komið 1945, að felldum einræðisherrum
möndulveldanna, var ekki til sú þjóð í heiminum, sem
mundi láta sér koma til hugar að heimsækja Rússa með
innrásarliði. Vegna stærðar, fjölmennis og þó einkum
vegna landshátta, var rússneska þjóðin að endaðri ann-
arri heimsstyrjöldinni, algerlega örugg um að geta bú-
ið við frið í landi sínu án þess að leggja höfuðáherzlu
á hervarnir. En nú sannaðist, að þrátt fyrir öll skil-