Ófeigur - 15.08.1950, Síða 63

ÖFEIGUR
63
sonar sem framtíðarúrræði, verðskulda mjög þungan
dóm sögunnar. Hitt er vitað, að í öllum löndum þykir
ungum karlmönnum erlendir hermenn, sem dvelja i
heimalandi þeirra í einu hættulegir og óvelkomnir keppi-
nautar um konukynni í landinu. Brezkum karlmönnum
þótti að þessu leyti óæskilegt að fá mikinn fjölda
ungra Ameríkumanna til langdvalar í landinu, í báðum
styrjöldunum. Frönskum karlmönnum þótti á sama
hátt lítið eftirsóknarvert, að hafa milljónir af her-
mönnum Engilsaxa árum saman í Frakklandi. En í
báðurn styrjöldum voru hin stóru sjónarmið þjóðanna
látin skera úr í þessu efni. I báðum heimsstyrjöldun-
um var hin sameinaða orka beggja enskumælandi þjóð
anna það, sem bjargaði konum Vesturlanda frá örlögum
austurþýzkra kvenna í skiptum við lið Rússa eftir fall
Hitlers. Hið þrönga sjónarmið karlmanna, sem kenna
afbrýðisemi í sambandi við bandamannaherlið, getur
aldrei verið talin frambærileg röksemd, þegar þjóð er
í hættu. Nú dvelja 12000 flugmenn frá Bandaríkjun-
um í varanlegum herbúðum nærri London og Oxford.
Mikils þykir Bretum nú við þurfa, er þeir hafa svo öfl-
ugan erlendan liðsstyrk á friðartímum til viðbótar flot-
anum, innlendum milljónaher og mjög öflugu flugliði.
Ástæðan er auðsæ. Bretar álíta hættuna, sem stafar
af herbúnaði og árásarhug Rússa svo ægilega, að þeir
bæta við, í námunda við höfuðborgina og frægasta
menntaheimili í landinu, mannmörgu eriendu setuliði.
Þar sem ísland gengur næst Bretlandseyjum um hern-
aðarþýðingu, eins og fyrr er að vikið, þá má það kall-
ast ofrausn af hálfu þeirra ungu Islendinga, að vilja
útiloka allar hervarnir hér á landi, af samkeppnistil-
finningu gagnvart þeim bandalagsmönnum, sem hugs-
anlegt er að fá hingað til dvalar, til að verja landið
og heimilin, sem annars væru óvarin. Auk þess má vera
að íslenzkir karlmenn hafi gott af nokkurri samkeppní
og samanburði við jafnaldra frá öðrum löndum. Vel
má gleðjast yfir þroska ungra karlmanna hér á landi
um vöxt og afrek í ýmiskonar íþróttum. Er margt
gott að segja af vaskleik ungra manna við vinnubrögð
á sjó og landi við margháttuð framleiðslustörf. Er
það að vísu ekki nýjung, því að þar hafa menn fyrri
kynslóða gefið álitlegt fordæmi. En þrátt fyrir þessa
ánægjulega eiginleika ungra íslendinga og marga kosti,