Ófeigur - 15.08.1950, Side 57

ÓFEIGUR
57
togar Sjálfstæðis- að Framsóknarflokksins hefðu veitt
þeim óskorað fylgi.
Sumarið 1950 óx áhugi allra sæmilegra manna i
landinu fyrir því, að íslenzka stjórnin bæði Atlants-
hafsbandalagið um hervernd. En sá áhugi náði ekki til
þeirra blaða, sem stjórnmálaflokkarnir gefa út, ef Vísir
er undan tekinn. Allt sumarið rigndi bréfum yfir leið-
toga borgaraflokkanna og greinum í blöð þeirra, frá
áhugamönnum um allt land. En þar var komið að harð-
læstum dyrum. Alþýðublaðið lét aldrei orð falla um
varnarleysi og varnarþörf landsins. Ekki hafði ritstjórn
Morgunblaðsins heldur heyrt neitt um það málefni. Tím-
inn birti eitt sinn snotra smágrein um, að rétt væri
að birgja landið að matvælum, ef til styrjaldar kæmi og
gera ráð fyrir flutningi fólks af hættusvæðum. Á hætt-
una sjálfa, innrás frá óvinalandi var aldrei minnzt
eða hversu afstýra mætti slíkum ófarnaði. Helzt
leit út fyrir að einhver af stjórnendum Tímans hefði
óskað eftir, að málið yrði rætt og skýrt. Ritstjórinn
hefði þá tekið upp það ráð, að skrifa um málið það eitt,
sem ekki benti á vakandi úrræði. Vísir birti af og til góðar
vakningargreinar um hættuna úr austri. Auk þess tók
Kristján Guðlaugsson til meðferðar tillögu mína úr
þinginu um sérstakan þjóðvörð. Skyldi það lið vera
hliðstætt heimavarnarliði nágrannaþjóðanna, sem styð-
ur löggæzluna til að halda friði innanlands. Án þvílíks
stuðnings er hver ríkisstjórn máttlaus eins ag reyk-
ský. Kristján Guðlaugsson var einn af aðaleigendum
Vísis og stóð því betur að vígi heldur en ritstjórar
flokksblaðanna, sem voru háðir liðsoddum flokkanna.
Við Helgi Lárusson höfðum frjálsar hendur með Ófeig
og Landvörn. Ákveðinn hópur óháðra og frjálslyndra
manna gat gert tveim blöðum, sem studdust við sjálf-
boðavinnu, fært að fylgja þeim málum, sem útgefendur
töldu rétt vera. Forráðamenn flokkanna lokuðu sínum
blöðum fyrir öllum umræðum um eina málið, sem skipti
mestu um gæfu þjóðarinnar í nútíð og framtíð. Auk þess
hefur nokkur hluti af áróðursliði flokkanna í Reykja-
vík og út um land gert sitt ýtrasta til, að Ófeigur og
Landvörn gætu ekki náð til áhugasamra lesenda. Hef-
ur sá leikur varað frá þeim tíma, að þessi blöð voru
stofnuð.
Þrátt fyrir löngun valdhafanna til að bæla niður