Heimsmynd - 01.08.1994, Síða 30

Heislan
Sautján
kilóum síðar
3 enn hafa farið ýmsar leið-
ir til að losna við aukakíló-
in. Þorsteinn G. Gunn-
H arsson fann sína leið til
að losna við kílóin - og ýmislegt fleira í
leiðinni. Fyrst af öllu verð ég að viður-
kenna að ég er dellukarl. Sumir segja að
það sé skammt öfganna á milli, það sé
annað hvort allt eða ekkert. Vitaskuld
trúi ég þessu mátulega, enda veit enginn
betur en ég í þeim efnum. En þessi nýj-
asta della mín hófst formlega 19. maí
1993, þótt ég hafi byrjað mun fyrr í hug-
anum. Því eins og allir vita þá skiptir
gríðarlega miklu máli að hafa rétta hug-
arfarið, sama hvað menn taka sér fyrir
hendur.
Ég var dálítið stoltur þegar ég reimaði á
mig hlaupaskóna síðdegis þennan ör-
lagaríka dag. Stoltur yfir því að hafa yfir-
stigið fyrsta þröskuldinn, þann að kom
sér af stað. Reyndar var ég dálítið ótta-
sleginn yfir því sem ég átti. í vændum 1.7
kílómetra og það þótti mér óskapleg
vegalengd, nánast óyfirstíganleg.
Hlaupaskórnir mínir voru nánast ónot-
aðir, ég hafði fengið þá í jólagjöf árið áð-
ur og það frá konunni minni. Það segir
sína sögu. Henni blöskraði og var reynd-
ar ekki að skafa af því. „Sjáðu hvað þú
ert orðinn rosalega feitur,“ sagði hún.
Og hún sagði það oft. Ég leit þá niður eft-
ir sjálfum mér og í hvert skipti fannst
mér hún hafa rangt fyrir sér. Ég var svo-
sem engin horgrind, en feitur, nei.
Stundum sáum við hjónin meira að segja
menn sem voru þykkri en ég. Þegar það
gerðist þakkaði ég þeim í huganum fyrir
sérstaklega jákvæðan samanburð, en oft
var ég rifinn úr eigin þankagangi með
olnbogaskoti í mjúku síðuna og eitraðri
athugasemd: „Það styttist nú í að þú
verðir svona“. Og svo gaf hún mér
hlaupaskó í jólagjöf. Mér fannst, já og
finnst reyndar ennþá afskaplega gaman
að borða. Reyndar finnst mér líka gam-
an að elda og vaska upp. Ég les stundum
matreiðslubækur áður en ég fer að sofa.
Já það má segja að ég sé líka með dellu
fyrir mat. Mér fannst meira að segja
skemmtilegast að borða þegar ég var
orðinn saddur. Ég fór eiginlega fyrst að
njóta þess verulega að borða þegar ég
var búinn að fullnægja frumþörfinni og
yfirvinna hungurtilfinninguna. Og
svakalega var gott að rúlla yfir í næsta
sófa of svitna af seddu.
Ég veit að þetta hljómar ógeðslega, en
þeir sem hafa upplifað þetta vita hvað ég
er að tala um. Vita hvað það er gott að
vera með yfirfuUan maga, helst af veru-
lega þungum mat og slappa síðan af fyr-
ir eftirréttinn og finna hvernig kaldur
svitinn sprettur fram. Þeir sem hafa upp-
lifað þetta vita hvað það er að njóta mat-
arins.
En henni fannst ég of þungur. Oft
spurði hún mig hvað ég væri eiginlega
mörg kíló og þetta „eiginlega" fól í sér
ákveðna fordóma. Þess vegna gerði ég
henni það ekki til geðs að stíga á viktina.
Einhverntíma sagðist ég vera eitthvað
um 90 kíló, sennilega tæplega og henni
fannst nóg um.
Reyndar steig ég einu sinni á vigtina og
var fljótur af henni aftur vegna þess að
hún var eitthvað biluð. í það minnsta fór
skífan það langt að ég sá vel í þessa
skelfilegu þriggja stafa tölu lengst til
hægri. Ég er ekki að segja að ég hafi ver-
ið 100 kíló, o nei. Mér sýndist ég vera
eitthvað í kringum 98 kíió.
Nú var ég sem sagt búinn að reima á mig
hlaupaskóna og var kominn í hlaupa-
gallann. Svona eftir á að hyggja get ég
ekki ímyndað mér annað en að ég hafi
verið ansi aumkunarverð sjón. En sem
betur fer fannst mér það ekki á þeim
tíma, þvert á móti fannst mér ég vera dá-
lítið flottur. Og svo hófst púiið. Ekki með
því að hlaupa af stað, heldur með upphit-
un. Ég var nefnilega með sérfræðingum
frá samtökunum „íþróttir fyrir alla“ og
það átti sko að kenna okkur byrjendun-
um réttu tökin strax frá upphafi. Og ég
hélt að ég myndi ekki lifa upphitunina
af. Þvílíkt púl. Á þessari stundu blótaði
ég því í fyrsta skipti á ævinni að hafa ver-
ið með vottorð í leikfimi álla mína skóla-
tíð.
En það var engin miskunn. Aiira hand-
anna hopp og hundakúnstir voru senn
að baki og loks lagt í’ann. „Bara rólega,
okkur liggur ekkert á. Takið stutt skref,
lendið á hælunum og veltið ykkur síðan
fram á tábergið." Meira man ég ekki úr
þessu fyrsta hlaupi mínu, en ég komst
hringinn að lokum, másandi og hvás-
andi, rauður eins og karfi og með dúndr-
andi hjartslátt.
Eftir að hafa lifað þessa fyrstu reynslu
af, voru mér allir vegir færir. Það fannst
mér að minnsta kosti. Ég fór að hlaupa
daglega, stutt í einu, en jók vegalengdina
smám saman og senn var ég farinn að
hlaupa 3 kílómetra í einni lotu. Upphit-
unina tók ég alvarlega og teygði að sama
skapi þreytta vöðva og sinar af miklu
kappi eftir hvert hlaup. Reyndar gerði ég
það af of miklu kappi, því hugur minn
var töluvert léttari en skvapkenndur
skrokkurinn og eitthvað varð undan að
láta.
Fyrst fór bakið. Ég hélt nefnilega að ég
væri jafn liðugur og þeir sprækustu um-
hverfis mig, sveiflaði öðrum fætinum
upp á háan búkka, hallaði mér í átt að
tánni og tognaði í mjóhryggnum! En ég
var ekki nema viku að ná mér. Og á
þeirri viku áttaði ég mig á því að tölu-
verðar breytingar höfðu átt sér stað án
þess að ég hefði nokkuð gert til að breyta
C
30) ágúst - september / Heimsmynd