Heimsmynd - 01.08.1994, Blaðsíða 31

þeim þáttum í lífi mínu. Til dæmis var ég
svo gott sem hættur að reykja. Að vísu
fannst mér ég aldrei reykja neitt af ráði
og skildi heldur aldrei hvað pakkinn var
fljótur að fara. En sem sagt, án nokkurr-
ar áreynslu hætti ég að reykja. Önnur
breyting var að sælgætisátið virtist heyra
sögunni til. Mér langaði einfaldlega ekki
lengur í nammi og í staðinn fyrir fitugan
hamborgara, franskar og kók, fékk ég
mér grænmetissamloku úr grófubrauði
og drakk diet kók með. En það var ekki
eins og ég hefði einsett mér að skipta um
mataræði, nei þetta gerðist bara af sjálfu
sér. Mér fór bara að langa í allt annað en
áður. Ég hætti meira að segja að spæna í
mig heilan pakka af súkkulaðikexi fyrir
framan sjónvarpið á kvöfdin. Kexpakka
sem ég var vanur að skola niður með
eins og einum iítra af mjóik. Já einhvem-
veginn gerðist þetta bara að sjálfu sér og
eftir að hafa skokkað í stuttan tíma
fannst mér betra að svitna á hlaupum, en
að svitna af seddu.
Það furðulegasta við þetta allt saman er
samt það, að sennilega borða ég ekkert
minna en áður og líklega aðeins meira.
En áður fyrr sleppti ég oft úr máltíðum,
en skóflaði upp í mig þessá milli. Núna
borða ég aftm’ á móti reglulega, oftar og
ágætis skammta í hvert skipti. En ég er
bara farinn að brenna meiru en áður og
matarsmekkurinn breyttist til batnaðar
án þess að ég gæti nokkuð að því gert.
Auðvitað mældist árangurinn á baðvigt-
inni og það sem var ef til vill ennþá
ánægjulegra var að árangurinn sást á
mér. Fóik sem áður hafði verið með léttar
glósirr yfir vaxtarlaginu mínu var farið
að tala um að ég hefði lagt af. Ennþá
sagði þó enginn að ég hefði grennst, því
ég var enn töluvert langt frá því að teljast
grannur. En ég hafði lagt af. Ég var
hættur að sjá þessa þriggja stafa tölu
lengst til hægri, var bara kominn ansi
nálægt 90 kHóunum og þá fór ég að setja
mér markmið.
Fyrsta markmiðið var að komast 10 kíló-
metrana í Reykjavíkurmaraþoninu um
haustið og gera það á styttri tíma en
einni klukkustund. Annað markmið var
að komast jafnt og þétt niður í 79 kíló.
Markmiðið varðandi Reykjavíkurmara-
þonið breyttist rejmdar fljótt.
Mér þótti þetta 10 kílómetra markmið
verulega spennandi og langaði vissulega
að komast í hóp heljarmennana sem eiga
slíkt að baki og þá var ekki um annað að
ræða en að æfa sig í að hlaupa tíu kíló-
metra. Fyrst gerði ég það í rólegheitum
og það var erfitt. En sem betur fer var ég
einn á ferð, gat lullað þetta í rólegheitun-
um og komst á endanum á rúmum
klukkutíma. í framhaldinu fundust mér
a.llir vegir færir. Skömmu síðar hljóp ég
sömu vegalengd á rétt innan við klukku-
stund og breytti markmiðinu fyrir
Reykjavíkurmaraþonið úr klukkustund
í undir 55 mínútur. Auðvitað mistókst
það þegar á hólminn var komið, en í stað
þess að leggjast í þunglyndi eftir mara-
þonið, ákvað ég að vera himinlifandi yfir
því einu að hafa komist á leiðarenda og
efndi til mikillar veislu. Eldaði bæði
hrygg og læri, brúnaði kartöflur, hitaði
baunir, steikti sveppi, bar fram sultu og
lagaði ljúffenga rjómasósu. Rauðvínið
var gott og ég held að heita súkkulaði-
sósan mín út á ísinn hafi aldrei verið
betri en þetta kvöld. Síðan kom kaffi og
koníak og ég svitnaði af seddu uppi í
sófa. Fóik verður nefnilega að fá að verð-
launa sig stöku sinnum. Enda var ég
fljótur að hlaupa þessa máltíð af mér, rétt
eins og kílóin þrettán sem ég hafði sagt
skilið við um vorið.
Og ég hélt áfram að hlaupa. Slakaði
reyndar dálítið á. Eftir á að hyggja held
ég að það hafi gert mér gott, því hálfum
mánuði eftir Reykjavíkurmaraþonið fór
ég frekar létt með að hlaupa 10 km undir
55 mínútum. Það skyldi þó ekki vera til í
þvíað kapp sé best með forsjá. Alla vega
voru hlaupafélagarnir sífellt að brýna
fyrir mé að fara varlega. Hvíldin virtist
gera mér gott.
En ég er kappsamur dellukarl. Skokk-
hópurinn sem ég var farinn að skokka
með var búinn að verða sér út um þjálf-
ara og hann tók starf sitt alvarlega.
Lagði fram fínar áætlanir og ég ætlaði
sko ekki að láta mitt eftir liggja, tók mig
verulega á - þangað til að ég sprengdi
mig alveg. Það var í brekkuhlaupum,
stuttum hröðum skrefum í töluverðum
halla. Mér gekk reyndar alveg ágætlega
þangað til að ég fór að finna blóðbragið í
munninum og svo kom hóstakastið. Upp
úr mérkom rauðleitt slím og ég viður-
kenni að ég varð óttasleginn. Vissi ekki
hvað í ósköpunum var að gerast. Lækn-
irinn sagði mér daginn eftir að ég hefði
sprengt æðar við þessa áreynslu og best
væri að ég hvíldi mig í nokkra daga.
Tæki það síðan rólega, því „kapp er best
með forsjá."
Ég gat reyndar ekki skilið hvað aðrir
vissu það miklu betur en ég hvað ég
gæti. Engu að síður tók ég mér góða
hvíld eftir að hafa hóstað blóðinu og tók
síðan upp þráðinn þar sem frá var horf-
ið. En ég hefði betur látið það ógert. Ég
átti nefnilega að byrja rólega, á stuttum
vegalengdum og bæta síðan við. En mér
fannst ég geta hlaupið til eilífðarnóns
þegar ég reimaði á mig skóna og hljóp af
stað í fyrsta sinn eftir góða hvíld. Reynd-
ar fór ég rólega af stað. Veðrið var alveg
frábært, eitt af þessum hlýju vetrarkvöld-
um og ég hljóp út úr borgarljósunum til
að njóta kyrrðarinnar. Og þvíhk stund,
ég var einn í hehninum undir tindrandi
stjömum og hjartað í mér dansaði í takt
við norðurljósin. Mér fannst ég ekki vera
að hlaupa lengur, heldur svífa áfram í
einhverri algleymissælu - þar til vinstri
fóturinn gaf sig.
í hita leiksins hafði ég alveg gleymt því
að líkaminn var alls ekki tilbúinn að tak-
ast á við 12 km langhlaup fyrst á eftir
svona langri hvíld. Þetta varð til þess að
ég ofreyndi sinar sem Læknirinn sagði að
næði frá kálfavöðvum niður í ökkla og
undir ilina. Mér var svo sem sama hvar
þessar sinar voru, ég var aðallega
svekktur yfir því að þurfa aftur að fara
að hvíla mig frá hlaupum og núna í
nokkrar vikur.
Já, ég Lærði það fyrir rest að kapp er best
með forsjá. Á stundum eins og þessum
kemur vel í ljós hversu mikilvægt er að
eiga góða hlaupafélaga. Kunningjamir í
skokkhópnum höfðu reglulega samband
við mig, bara til að athuga hvernig ég
hefði það og undirstrika að ég mætti nú
ekki byrja of snemma aftur svo sagan
endurtæki sig ekki. Ég hafði það stund-
um á tilfinningunni að ég væri eins og
alki sem hefði dottið í það. Allir vildu
hjálpa mér og veita mér stuðning og að-
hald svo að ég gæfist ekki upp.
Og það tóks. Ég er ennþá að og vona að
ég haldi mér heilum fram yfir næsta
Reykjavíkurmaraþon. Ég ætla nefnilega
að hlaupa hálft maraþon. Nei, ég ætla
mér ekki um megn, ég hef nefnilega
hlaupið vísindalega upp á síðkastið. Eg
er farinn að hlusta á ráðleggingar
reyndra manna sem segja að það sé ger-
samlega út í hött að „keyra sig út“ á
hverri æfingu eins og ég reyndar gerði.
Þetta var mér sýnt fram á þegar ég var
látinn hlaupa með púlsmæli á hand-
leggnum heila æfingu og mælirinn
sýndi að ég var allan tímann talsvert jdir
árejmslumörkum.
Núna rejrni ég að hlaupa eitt langt hlaup
í hverri viku til að undirbúa líkamann
fyrir hálfa maraþonið sem ég skal
hlaupa núna í ágúst. Ég veit að ég get
það, veit að ég ætla að njóta þess að
hlaupa þessa vegalengd og helst á innan
við tveimur stundum. Og það er aldrei að
vita nema að það takist, ég tala nú ekki
um ef ég næ mér niður í 79 kíló áður, en
sú tala er komin glettilega nálægt mér á
baðvigtmni.
Heimsmynd / ágúst - september (31