Heimsmynd - 01.08.1994, Síða 40

voðalega hár í loftinu þegar ég kunni vinsælar
óperur eins og La Boheme, La Traviata og
Toscu nokkum vegin utan af og það má segja
að ég hafi hlustað á Mariu Callas á svipaðan
hátt og unglingamir nú em að hlusta á Björk.
Þetta var bara sú tónlist sem höfðaði til mín og
ég minnist þess einhvem veginn ekki að hafa
séð nokkuð að því sem unglingur. Ekki nema
kannski þegar félagarnir voru heima og
mamma söng með þessum ópemm sem hún
var að spila. Ekki það að hún hafi ekki haft
röddina, því hún hefur gullfallega rödd, en
svona á ákveðnum aldri þá er maður dálítið
viðkvæmur fyrir því að mamma manns sé að
syngja hástöfum svo vinimir heyri.“ Dægur-
tónlistina lét Hinrik á hinn bóginn að mestu í
friði, segist einhverntíma hafa gutlað í ein-
hvetjum bílskúrshljómsveitum en aldrei svo
að hann hefði langað til að stíga upp á svið
með hljóðnema. Enda má segja að eldri bróð-
irinn á bænum hafi alfarið sé um þá hlið mála
fyrir hönd fjölskyldunnar. En þrátt fyrir að
bræðurnir hafi farið ólíkar leiðir varðandi
sönginn þá verður óhjákvæmilega ákveðinn
samanburður, sem Hinrik segist bara þurfa að
sættasigvið.
„Það er kannski helst tengt Hárinu, sem setn-
ingar heyrast á borð við - röddin í honum er
bara ekkert lík röddinni hans Egils, eða þá -
maður heyrir nú strax hvers bróðir þú ert þeg-
ar þú byrjar að syngja, og þar ffam eftir götun-
um. Svo emm við ekki svo ólrkir údits og Egill
hefur fengist það mikið við
leiklist að það er ekkert
skrýtíð þótt fólk beri okkur
saman. Og ég er ekkert
viðkvæmur fyrir því, ekki
nema þegar fólk man ekki
hvað ég heití og leysir mál-
ið með því að segja, þú
þama litli bróðir hans Egils
Olafs. Þá verð ég verulega
mn,“ segir hann hlægjandi.
En aftur að leiklistinni.
Endanlega ákvörðun um
að leika á sviði í stað þess
að syngja segist Hinrik hafa
tekið fremur snögglega.
„Eg var auðvitað búinn að
velta þessu fyrir mér fram
og til baka eftir Vínardvöl-
ina, en svo tók ég þessa
ákvörðun dag einn og þá
var ekki aftur snúið. Fór til
mömmu og sagði henni
að ég ætlaði í leiklistar-
nám. Nú, sagði hún, ég
hélt að þú værir í tónlistar-
námi. En svo var það ekk-
ert meira, enda er hún
orðin vön því að synir
hennar séu dálitíir sveim-
hugar þegar listir em ann-
ars vegar. En þar með var
það ákveðið og ég lagði
sönginn að mestu á hill-
una. I bili að minnsta kosti,
því ég áttaði mig sem betur
fer á því að það er alls of
mikið að ætla sér að sinna
hvom tveggja á sama tíma.
Að minnsta kosti á meðan
að maður er að sanna sig í
leiklistinni og fóta sig sem
leikari þá á maður ekki að
vera að eyða orkunni í
annað. Það er nefnilega
svo, að meðan á leiklistar-
náminu stendur og sér-
40) ágúst - september / Heimsmynd
staklega undir lokin hélt ég að nú hefðum við
séð að minnsta kosti einhvem fjórðung af því
sem Ieiklistin snýst um. Svo rennur það upp
fyrir manni smátt og smátt að náminu loknu,
að maður er ekki búinn að sjá nema lítið brot
af því sem hægt er að gera í þessari listgrein."
Og Hinrik segist eiginlega vera búinn að
vera í áframhaldandi námi allt síðastliðið ár.
„Kvikmyndavinnan var heill skóli út af fyrir sig,
sérstaklega Kjaitansmyndin. Þá fór ég í prufu
fyrir tiltölulega lítið hlutverk og kom því á
óvart þegar mér var boðið hlutverk illmennis-
ins Ketils í framhaldinu. Þá tók við mjög erfið
vinna í undirbúningi þar sem ég var í slags-
málum og skylmingum undir Iærdómsríkri
leiðsögn Paul Weston, sem er mjög þekktur
kóreógrafer í þeim efnum og sá meðal annars
um öll skylmingaratriðin í kvikmyndinni Ro-
bin Hood og slagsmálaatriðin í Star Wars.
Undirbúningurinn tók meira og minna allan
marsmánuð í bylmingskulda utandyra, en í
þessari vinnu er bara ekkert sem heitir að vera
kalt, eða illt, eða þreyttur eða með sprungna
hljóðhimnu af áreynslu eins og ég endaði.
Þetta er bara vinna að það verða allir að leggja
sig fiam og skila sínu til að hún gangi upp.
Og það sem mér þótti ekki síst lærdómsríkt
var að sjá skipulagið á hlutunum hjá þessum
erlendu kvikmyndagerðarmönnum. Hvemig
hver einasti dagur var skipulagður í þaula og
hvernig skipulagið gekk upp. í þeim efnum
skipti engu máli hvaða hlutverki fólk gegndi í
ffamkvæmdinni, hlutimir gengu bara fýrir sig
nákvæmlega eins og búið var að skipuleggja
þá. Eins var það að leika undir stjóm Micha-
els Chapman ákveðinn lærdómur því að
hann vann mjög náið með hvem og einn leik-
ara og í niínu tilviki fór stór hluti af vinnunni
hans í að klippa á alla mína leikhússtrengi,
svolítið án þess að maður áttaði sig á því. En
hann er nijög vanur að vinna með fólk og leik-
stýiði mjög ákveðið og ömgglega.“
Framundan hjá Hinrik er áframhaldandi
sviðsleikur í Gauragangi og Hárinu og svona
tiltölulega rólegur tími miðað við það sem á
undan er gengið. Og hann ætíar að einbeita
sér að leiklistinni í nánustu framtíð, þótt ein-
hversstaðar aftur í hugarfýlgsnum sé hann far-
inn að viða að sér suðuramerískri aldamóta-
tónlist. „Þótt ég ætli ekki að gera neitt í alvöru
með sönginn fýrr en síðar á ævinni, þá verð ég
að viðurkenna að innst inni langar mig ofsal-
ega mikið til að halda eina tónleika. Eftir
svona tvö ár eða svo og góðan undirbúning.
Mér finnst ég svona dálítið skulda fólkinu
mínu sem er búið að styðja mig andlega, fjár-
hagslega og að öllu leyti í gegnum söngnámið
og leiklistarnámið, að halda eina góða ein-
söngstónleika - veistu annars um góðan
spönskukennara?“