Heimsmynd - 01.08.1994, Qupperneq 47

ið. Þegar hún lék í kvikmynd með fimmtán
ára ungstirni, Nathalie Trundy, gramdist
henni mjög hversu mikla athygli og umfjöllun
Trundy fékk og eitt sinn eftir upptökur löðr-
ungaði Dietrich hina ungu mótleikkonu. Eftir
það nefndi leikstjórinn Victorio de Sica Diet-
rich aldrei annað en nomina.
Um svipað leyti hafði hún leigt sér hótelher-
bergi og þegar hún steig þar inn sá hún vasa
með tólfum rósum sem hótelið hafði sent
henni. Hún sendi eftir hótelstjóranum og
æptí: „Kallarðu þetta blóm. Eg vil fá 5.000 rós-
ir.“ Þjónustufólk hafði nóg að gera næstu
klúkkutímana við að bera vasa með rósum inn
á herbergi leikkonunnar.
Hún hafði nú hafið nýtt tímabil á starfsferli
sínum, hélt söngskemmtanir víða um Banda-
ríkin við gífurlegar vinsældir. Það urðu einnig
jákvæðar breytíngar á einkalífi hennar þegar
hún, þá sextug, hitti hinn þrítuga lagasmið
BurtBacharch sem hún kallaði „mikilvægasta
manninn í ltfi mínu eftír að ég ákvað að helga
mig sviðinu“. Hún varð ástfangin af honum
og minntíst hans síðar: „Hann var tíllitssamur
og blíður, hugrakkur, sterkur og einlægur, en
öðm fremur var hann aðdáunarverður, ein-
staklega viðkvæmur og ástríkur. Og hann var
traustur. Það vom engin takmörk fyiir tryggð
hans. Hversu margir slíkir karlmenn eru tíl?
Fyrir mér var hann hinn eini... Hann var hús-
bóndi minn og meistari."
Bacharach yfirgaf hana árið 1965 tíl að giftast
leikonunni Angie Dickinson: „Þegar hann fór
frá mér langaði mig tíl að hætta öllu... Eg var
særð. Skilnaður okkar varð tíl þess að hjarta
mittbrast.“
Eftír það átti hún í ástarsambandi við tuttugu
og fimm ára blaðamann, Hugh Carnow.
Hann var giftur, þriggja bama faðir og svaf hjá
henni einungis tíl þess að geta komið meið-
andi athugasemdum um hana á blað. Hann
sagði frá því að hún væri vafin sárabindum
sem áttu að láta hana sýnast grennri og þjón-
ustufólkið hefði þurft að vinda af henni bind-
in á nóttunni eins og af múmíu.“
Leikstjórinn Fritz Lang hitti naglann á höfuð-
ið þegar hann sagði: „Eftir fjöldamörg ástar-
ævintýri er hún ein. Kannski vegna þess að
hún var aldrei ánægð með það sem hún áttí.
Þegar hún elskaði karlmann gaf hún sig alla
en var samt í leit að öðrum. Það er harmleik-
urinn í lífi hennar. Kannski fmnst henni að
hún verði ætíð að sanna fýrir sjálfri sér að
vegna þess að einn karlmaður elski hana þá
verði ætíð einhver annar.“
Elskhugamir voru horfnir en hún áttí enn eig-
inmann. Þau sáust nokkrum sinnum saman
og einn sjónarvottur sagði: „Hún sýndi hann
eins og gimstein sem hún hefði geymt til elli-
áranna og kynnti hann mjög stolt eins og
hann væri Oskarinn.“ En hún var einmana og
sá nú á eftir vinum sínum hverjum á fætur
öðmm í gröfma.,Allir vinir míni em dánir,“
sagði hún. „Hemingway,Jean Cocteu, Erich
Maria Remarque, Edith Piaf ogjudy Garland
sem vildi deyja svo ég gleðst hennar vegna. Ef
þig langar til að deyja skaltu deyja en ekki vera
að væla út af því.“
Hún hélt tónleika víðs vegar um heim, meðal
annars í Þýskalandi þar sem komu hennar var
ákaft mótmælt. Þjóðveijar höfðu ekki gleymt
stuðningi hennar við bandamenn á súíðsár-
unum. Það var henni mikið áfall hversu illa
henni var tekið og sérlega nærri sér tók hún
það þegar átján ára stúlka hrækti framan í
hana og kallaði hana svikara. Tónleikar henn-
ar vom ekki fjölmentir en þáverandi borgar-
stjóri Berlínar, Willy Brandt, sýndi henni þar
dyggan stuðning og stjómaði klappliði.
Annars staðar var henni tekið með miklum
fögnuði. Fáir vissu að það var Dietrich sjálf
sem borgaði fýrir blómin sem var kastað af
svölunum og réð fólk tíl að hrópa fagnaðaróp
innan og utan leikhússins. Hún lét taka upp
fagnaðarlætín og klapp áhorfenda og lét setja
á plötu sem hún spilaði fýrir vini sína þegar
þeir komu í heimsókn. Ekki höfðu allir vinir
hennar þolinmæði með því tíltæki. Nokkrum
vinum hennar fannst hún lifa á fomri frægð.
„Hún minnir á vélbrúðu sem getur gengið og
sýnt undrun,“ skrifaði ljósmyndarinn Cecil
Beaton. Sífelldar andlitslyftingar og hormóna-
meðferðir gerðu henni vissulega auðveldara
fýrir að halda fremur unglegu útliti sem
gæddu hana um leið ópersónulegu útliti og
hún var einmana og fékk slæm skapbrigða-
köst sem gerðu umgengni rið hana erfiða fýrir
þá sem þekktu hana. Hún hafði keðjureykt fra
því hún var ung kona en hætti nú vegna veð-
máls við Noel Coward. I staðinn fór hún að
drekka óhóflega og var stundum æði völt á
fótum á tónleikum sínum. Það fór að verða æ
algengara að hún hrasaði á tónleikum. Gár-
ungamir hentu gaman að óhöppum hennar,
breyttu nafninu á frægasta lagi hennar úr Fall-
ing in love again í Falling off stage again og
framhaldið var þá: never wanted to, what am 1
to do, I can’t help iL
Eftir eitt fallið bönnuðu læknar henni tón-
leikahald. Hún var komin yfir sjötugt en hugð-
ist ekki fara að ráðurn þeirra. Um sripað leytí
dó eiginamaður hennar og hún tók lát hans
afar nærri sér og ákvað að draga sig í hlé.
Á áttunda áratugnum lék hún smáhlutverk í
kvikmyndinni Just a gigolo og leyfði aldrei
myndatökur eftir það. Þegar Maxmillian
Schell gerði heimildarmynd um hana þá fékk
hann ekki að mynda andlit hennar.
Ritari hennar sagði um síðustu árin: „Hún
gerði sig að fanga á eigin heimili og æddi þar
um eins og tígrisdýr í búri þri hún óttaðist að
einhver yrði til að ljósmynda hana á elliárun-
um eins og hinn gamla keppinaut hennar
Gretu Garbo á Manhattan. Svo hún fór ekki
út.“Hún fékk húshjálp einu sinni á dag sem
eldaði. Einkaritari kom einu sinni í riku tíl að
Marlene og Claudette Colbert meðan á stuttu og storma-
sömu sambandl þelrra stöð
aðstoða hana við að svara aðdáendabréfum
sem enn streymdu að. Hún eyddi tímanum í
rúminu, horfði á sjónvarp og drakk viskí.
„Hún gerði sig að fanga á
eigin heimili og æddi um
eins og tígrisdýr í búri, því
hún óttaðist að einhver
yrði til að Ijósmynda hana
eins og gamla keppinaut-
inn Gretu Garbo“
íbúðin var full af myndum af gömlum rinum
og elskhugum, Hemingway, Maurice Chevali-
er, Jean Gabin. Þegar vinir hennar hringdu
svaraði rödd sem hljómaði grunsamlega líkt
hennar: „Eg er þjónustustúlkan. Dietrich er
ekki rið.“ Hún neitaði að hitta alla nema dótt-
ur sína og fjölskyldu hennar.
Dienich lést í svefni 6. maí 1992 og hafði hætt
að borða nokkrum dögum áður. Hún hafði
eitt sinn sagL „Þegar ég dey ril ég verajörðuð í
París. En ég vil skilja hjarta mitt eftir í Eng-
landi. Þýskaland fær ekkert.“ Hún hafði í lif-
anda lífi haft mikinn áhuga á stjömuspeki og
tók engar meiriháttar ákvarðanir án samráðs
við störnuspeking sinn. Hún hafði eittsinn
sagt: „Eg er steingeit en það er ekki sérlega
gott merki. I næsta lífi ætla ég að verða karl-
maður í vatnsberamerkinu.“
En allt fór á annan veg. Marlene Dietrich var
jörðuð í Berlín og hvílir þar við hlið rnóður
sinnar.
Heimsmynd / ágúst - september (47