Rit Landbúnaðardeildar : B-flokkur - 01.10.1953, Blaðsíða 8

6
raunverulega mun á kjötmyndun bráðþroska og seinþroska fjárkynja.
Jafn ítarlegar i’annsóknir sem þessar kosta slikt óhemju fjármagn og tíma,
að telja má þær óframkvæmanlegar í stórum stíl. Samt sem áður hafanokkrir
lærisveinar Hammonds notað þessa rannsóknartækni við mikilsverðar grund-
vallarrannsóknir á mun fjárkynja og á áhril'um mismunandi næringar á
vöxt og þroska bæði sauðfjár og svína, Halldór Pálsson (1939 og 1940),
McMeekan 0940), Wallace (1948) og Halldór Pálsson og Vergés (1952).
Vegna þess, hve þessi rannsóknartækni er tímafrek og kostnaðarsöm,
var hafist handa urn rannsóknir á því, hvort ýmsar mælingar á skrokk-
um kinda væru ekki ganglegar sem mælikvarði á mismunandi kjötgæði,
og hvort ekki væri ákveðið samband (correlation) á milli þessara mæl-
inga og þunga helztu líkamsvefjanna, svo sem fitu, vöðva og beina.
Áratugum saman hafa verið haldnar sýningar snemma vetrar á slátur-
dýrum og kjöti í Smitlifield í London, þar sem skrokkarnir eru dæmdir
af leiðandi mönnum lír stétt kjötkaupmanna og þeir beztu verðlaunaðir.
Ekki er látið nægja að dæma föllin eftir ytra útliti, heldur er hvert fall
skorið í sundur við aftasta rif til þess að sjá vöðvaþroskann og hlut-
fallið milli vöðva og fitu. Árum saman tók prófessor Hammond mörg
mál af öllum þessum sýningarskrokkum, bæði útvortis og af vöðvum
og fitulögum í þverskurði skrokksins við aftast rif. Hirzel (1939) samdi
ritgerð um þessar rannsóknir og sýndi þar fram á, að sumar þessar mæl-
ingar voru öruggur mælikvarði á kjötgæðin samkvæmt kröfum dóm-
endanna. Halldór Pálsson (1939, 1940) sýndi svo fram á, með nákvæm-
um rannsóknum, að ákveðnar mælingar á kindaföllum eru allöruggur
mælikvarði á nxagn hinna einstöku vefja skrokksins. Benti hann á, hvaða
mælingar hægt væri að taka á kindaföllum með nægri nákvæmni, sem
hægt væri að nota ýmist sem mælikvarða um kjötgæðin eða magn fitu,
vöðva og beina í skrokknum. Framfótleggurinn er t. d. ágætur mæli-
kvarði bæði um lögun beinanna og þunga beinagrindax-innar í kindinni
í heild. Á þessu kerfi hafa síðan verið byggðar rannsóknir á sauðfé, í
sambandi við kjötframleiðslu, víða um heim, Bonsma (1939) í Suður-
Afríku, Walker og McMeekan (1944) í Nýja Sjálandi, Underwood og
Shier (1942) í Ástralíu o. fl.
Rannsóknir þær, sem lýst er í þessari ritgerð, eru byggðar á þess-
unx ixxælingunx. Við slátrun er vinstri framfótur hverrar kindar tekinn
og númer kindarinnar fest við hann. Strax að lokinni slátrun er fót-
leggurinn skorinn úr og hreinsaðar af honuin allar sinar og liðbönd.
Að því búnu er hann strax veginn nákvæmlega upp á tíunda hluta úr
grammi, lengd hans xnæld í millímetrum og einnig ummálið, þar senx hann
er mjóstur. Að því búnu er leggurinn númeraður og geymdur til frekari
athugunar, ef þörf kreíur. Eftir slátrun eru skrokkarnir látnir hanga í
gálga á hæklajárni af ákveðinni stærð, þar til þeir hafa kólnað og
stirðxxað til fulls, þá eru þeir nxældir. Fyrst eru tekin xitvortisnxál á
skrokknum, svo er hann tekinn sundur nxilli öftustu og næst öftustu