Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Síða 159

Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Síða 159
„Um stundarsakir settir af Guði í þennan heim...“ Hann getur hvílt sig eptir sitt erfíði. Honum verður hvíldin eilíft fagnaðarefni, honum veitir hún frið og fógnuð og krapta hins eilífa lífsins, því að verkin hans fylgja honum, trúlega unnið æfístarf í hógværð og auðmýkt og kyrrlátum guðsótta og samviskusemi fylgir honum og veitir honum hlutdeild í ffiði og endumýjun hinnar eilífú sælu hvíldar. „Sælir eru hinir framliðnu sem í Drottni em dánir.“ Hverjir segja það hjer með meiri innilegleik en þjer heimilismenn og ástvinir hins liðna, sem hann ætíð var eins og ljúfasti og besti faðir og bar svo innilega kærleiksríka umhyggju fyrir. Þjer þekktuð hann best, þekktuð hann í hans daglega lífi, hversu hann fram gekk með staðfestu í ráðvendni og guðsótta og grandvarleik Guðs og vildi ætíð koma fram til góðs í orði og verki, eigi að eins yður heldur öllum sem eitthvað leituðu hans, hversu lund hans og líf var hreint og vandað, yfírlætislaust og heiðarlegt og hversu ljúft og öruggt skjól hann veitti, eptir því sem mennimir annars geta veitt. Þjer fínnið sárt til þess, hversu mikið er misst, þar sem hann er liðinn, hversu mikil og göfug prýði er horfín af heimilinu, hversu bert er eptir, þegar skjólið, sem hann veitti, er fallið niður, hans góðmannlega, sívakandi umhyggja fyrir velferð yðar horfm, hans glaðlega, látlausa, upplífgandi viðmót ekki lengur til að finna. Vissulega fínnið þjer sárt til þess, hvílíkt ógnar skarð er hjer orðið. En vissulega unnuð þjer honum svo, að þjer þó fagnið yfír því að hann hefur fengið hina eilífú hvíld og frið og er laus við allt stríðið hjer. Hver sem elskar, vill ástvini sínum allt hið besta þó að það kosti mann sjálfan erfiði og stríð eða jafnvel sorg, og hvað getur honum verið betra en friðurinn og hvíldin, sem hann nú hefur fyrir Guðs náð hlotið, þar sem hann er í Drottni dáinn. Vissulega vilduð þjer öll, að honum gæti liðið sem best yðar á meðal, en slíka vellíðan gátuð þjer eigi veitt, sem hann nú hefur öðlast. Innsigli Eiriks á Vífilsstöðum frá miðri 19. öld. Ljósmynd: Greinarhöfundur. Vissulega vilduð þjer geta haldið honum sem lengst hjá yður, þrátt fyrir það, þó að hann hvildi sjúkur og þjáður á sóttarsænginni. Yður fannst hann eins og góður andi á heimilinu, sem leiddi einhverja svo ljúfa blessun yfir heimilið, þó að líkaminn væri svo sorglega bilaður. Þjer vissuð að aldurinn var orðinn hár og ekki gat annað verið, en innan skamms yrði hann að fara hjeðan, en ellin hans var annmarkalaus, hann lifði áfram dag af degi í guðrækilegri ró, að eins hugsandi um það, er til góða mátti vera. Og var svo ekki von að þjer fögnuðuð hverjum deginum, sem hann hjelt áfram að dvelja meðal yðar, þó að í veikleika líkamans væri? Þjer funduð að sálin var allt af svo sterk í Guði og höfðuð sjálf svo mikið gott af því, að vera í návist við hann. Ó, vissulega er von, að þjer fellið tár við fráfall hans. En elska yðar knýr yður einnig til að segja: Far þú í friði, elskulegi ástvinur. Þú hefur dvalið lengur hjá oss en vjer gátum vænst og lengur veitt oss skjól og aðstoð, 157
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136
Síða 137
Síða 138
Síða 139
Síða 140
Síða 141
Síða 142
Síða 143
Síða 144
Síða 145
Síða 146
Síða 147
Síða 148
Síða 149
Síða 150
Síða 151
Síða 152
Síða 153
Síða 154
Síða 155
Síða 156
Síða 157
Síða 158
Síða 159
Síða 160
Síða 161
Síða 162
Síða 163
Síða 164
Síða 165
Síða 166
Síða 167
Síða 168
Síða 169
Síða 170
Síða 171
Síða 172
Síða 173
Síða 174
Síða 175
Síða 176
Síða 177
Síða 178
Síða 179
Síða 180

x

Múlaþing: byggðasögurit Austurlands

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Múlaþing: byggðasögurit Austurlands
https://timarit.is/publication/1153

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.