Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Qupperneq 159

„Um stundarsakir settir af Guði í þennan heim...“
Hann getur hvílt sig eptir sitt erfíði. Honum
verður hvíldin eilíft fagnaðarefni, honum
veitir hún frið og fógnuð og krapta hins eilífa
lífsins, því að verkin hans fylgja honum,
trúlega unnið æfístarf í hógværð og auðmýkt
og kyrrlátum guðsótta og samviskusemi fylgir
honum og veitir honum hlutdeild í ffiði og
endumýjun hinnar eilífú sælu hvíldar.
„Sælir eru hinir framliðnu sem í Drottni
em dánir.“ Hverjir segja það hjer með meiri
innilegleik en þjer heimilismenn og ástvinir
hins liðna, sem hann ætíð var eins og ljúfasti
og besti faðir og bar svo innilega kærleiksríka
umhyggju fyrir. Þjer þekktuð hann best,
þekktuð hann í hans daglega lífi, hversu hann
fram gekk með staðfestu í ráðvendni og
guðsótta og grandvarleik Guðs og vildi ætíð
koma fram til góðs í orði og verki, eigi að eins
yður heldur öllum sem eitthvað leituðu hans,
hversu lund hans og líf var hreint og vandað,
yfírlætislaust og heiðarlegt og hversu ljúft og
öruggt skjól hann veitti, eptir því sem
mennimir annars geta veitt. Þjer fínnið sárt til
þess, hversu mikið er misst, þar sem hann er
liðinn, hversu mikil og göfug prýði er horfín
af heimilinu, hversu bert er eptir, þegar
skjólið, sem hann veitti, er fallið niður, hans
góðmannlega, sívakandi umhyggja fyrir
velferð yðar horfm, hans glaðlega, látlausa,
upplífgandi viðmót ekki lengur til að finna.
Vissulega fínnið þjer sárt til þess, hvílíkt ógnar
skarð er hjer orðið. En vissulega unnuð þjer
honum svo, að þjer þó fagnið yfír því að hann
hefur fengið hina eilífú hvíld og frið og er laus
við allt stríðið hjer. Hver sem elskar, vill
ástvini sínum allt hið besta þó að það kosti
mann sjálfan erfiði og stríð eða jafnvel sorg,
og hvað getur honum verið betra en friðurinn
og hvíldin, sem hann nú hefur fyrir Guðs náð
hlotið, þar sem hann er í Drottni dáinn.
Vissulega vilduð þjer öll, að honum gæti liðið
sem best yðar á meðal, en slíka vellíðan gátuð
þjer eigi veitt, sem hann nú hefur öðlast.
Innsigli Eiriks á Vífilsstöðum frá miðri 19. öld.
Ljósmynd: Greinarhöfundur.
Vissulega vilduð þjer geta haldið honum sem
lengst hjá yður, þrátt fyrir það, þó að hann
hvildi sjúkur og þjáður á sóttarsænginni. Yður
fannst hann eins og góður andi á heimilinu,
sem leiddi einhverja svo ljúfa blessun yfir
heimilið, þó að líkaminn væri svo sorglega
bilaður. Þjer vissuð að aldurinn var orðinn hár
og ekki gat annað verið, en innan skamms yrði
hann að fara hjeðan, en ellin hans var
annmarkalaus, hann lifði áfram dag af degi í
guðrækilegri ró, að eins hugsandi um það, er
til góða mátti vera. Og var svo ekki von að
þjer fögnuðuð hverjum deginum, sem hann
hjelt áfram að dvelja meðal yðar, þó að í
veikleika líkamans væri? Þjer funduð að sálin
var allt af svo sterk í Guði og höfðuð sjálf svo
mikið gott af því, að vera í návist við hann.
Ó, vissulega er von, að þjer fellið tár við
fráfall hans. En elska yðar knýr yður einnig til
að segja: Far þú í friði, elskulegi ástvinur. Þú
hefur dvalið lengur hjá oss en vjer gátum
vænst og lengur veitt oss skjól og aðstoð,
157