Strandapósturinn - 01.06.1981, Qupperneq 74

bjó þar síðan alla sína búskapartíð. Vorið 1916 lést Sveinn,
Guðrún hélt áfram að nytja sinn hluta, sem hún hafði af túninu,
hún mun hafa haft 20 kindur á fóðrum og fyrir þeim heyjaði hún
með aðstoð bóndans og aðfengri vinnu aðallega við sláttinn.
Oftast gaf hún sjálf á garða sínu fé, ekki fyrir það að henni stæði
ekki til boða hirðing á kindunum heldur var henni í blóð borinn
eindæma dugnaður og sjálfsbjargarviðleitni, en varð þó síðast að
hopa fyrir elli kerlingu. Guðrún varð 91 árs gömul. Síðustu árin
var hún að mestu eða öllu hjá Steinunni Guðmundsdóttur syst-
urdóttur sinni og Guðmundi manni hennar og naut þar stakrar
umhyggju og ástriki barnanna sem hún hafði svo oft á meðan
þau voru ung veitt umsjá og nærgætni.
Guðrún varð fyrir þungum raunum á seinni árum. Uppeldis-
sonur hennar, Þórarinn Björnsson, sem ávallt átti heima í
Naustvík og rak talsverðan búskap af einhleypum manni að telja
(með því að afla heyja að, á næsta bæ Reykjarfirði), var í
Reykjavík veturinn 1918, þegar spánska veikin gekk, féll í valinn
af hennar völdum, var það mikið áfall fyrir hana. Þórarinn var
vel efnum búinn og lánaðist allt vel sem hann tók sér fyrir hendur,
forsjáll og gætinn. Hinn fóstursonurinn var farinn að heiman,
hann var mesti efnismaður sem allt lék í höndunum á líkt og afa
hans, hann lærði trésmíði á ísafirði. Hann giftist Sveinsínu G.
Steindórsdóttur á Melum, voru þau systrabörn. Áttu þau fyrst
heima á Melum, en fluttu svo til Isafjarðar. Einnig á bak honum
varð Guðrún að sjá þegar vélbáturinn Eyr fórst með allri áhöfn í
mars 1926. Hann léteftir sig unga konu og þrjú böm sem þungur
harmur var kveðinn að. Guðrún bar harm sinn í hljóði, kjarkur
hennar og dugnaður bilaði ekki, hélt hún reisn sinni alla tíð og
ávallt veitandi á meðan hún gat séð um sig sjálf. Þó búið væri að
þiggja góðan beina hjá Steinunni og Guðmundi, varð að bæta á
sig kaffi og „bakkelsi“ hjá Guðrúnu, hún átti alltaf kaffibrauð
handa gestum. Ótaldir voru fallegu krónuprjónuðu treflarnir
sem hún gaf vinum sínum og bandið sem hún spann fyrir mig og
sjálfsagt fleiri, fátt var þá sem létti heimilisstörfin og fátt kom sér
betur en slík hjálp fyrir konur.
Það kom í hlut þeirra hjálpfúsu hjóna Guðmundar og Stein-
72