Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 22

veður, sunnan hvassviðri komið og yfir suðurfjöllum kolsvartur
skýjamökkur. Auðsjánalega var rok og stórrigning í aðsigi. Ég
rölti af stað með vindinn beint í fangið og sóttist ferðin seint, óð
yfir Laxá berfættur og stöðugt færðist vindurinn í aukana. Þegar
ég kom á melana utan við Borðeyri var komin slagveðurrigning
og fjörðurinn eins og hvít gæra af rokinu. Ég sá fram á að
vegurinn ínnan við Borðeyri, sem lá mest í fjörunni, mundi vera
alveg ófær vegna sjóroks. Hvað átti nú til bragðs að taka? Þá
kom mér í hug bréfið til Halldórs sýslumanns. Skyldi hann nú
vera heima, og skyldi hann bjóða mér inn? það varð að hætta á
það. Ég kjagaði niður á eyrina og sá varla handa minna skil fyrir
særokinu. Þar rakst ég á mann sem hímdi í skjóli við hús eitt og
spurði um hús sýslumanns. Jú, það var þarna rétt hjá. Ég gekk
upp tröppumar og barði að dyrum. Að vörmu spori voru þær
opnaðar og þar stóð sýslumaður sjálfur, stór og stæðilegur. Eg
heilsaði honum, sagði nafn mitt og heimilsfang og afhenti hon-
um bréfið. Hann tók þéttingsfast í hönd mina, kippti mér inn úr
dýrunum og spurði hvað ég væri eiginlega að fara, og það í þessu
veðri. Sagði ég eins og var.
,Já þú ferð nú ekki lengra fyrr en lægir, því að það er alveg
ófært hér inn með, vegurinn sennilega allur undir sjó.“
Er svo ekki að orðlengja það, að hann dreif mig inn í stofu,
setti mig þar við heitan ofn, svo föt mín þornuðu. Mat og kaffi
skorti ekki. Þarna sat ég svo fram undir kvöld á tali við sýslu-
mann og fjölskyldu hans meðan stormurinn buldi á húsinu.
Meðal annars barst það í tal, að sunnanpóstur legði ekki upp frá
Stað fyrr en á mánudagsmorgun og yrði ég þá að bíða yfir
sunnudaginn norðan heiðar, ef ég vildi njóta samfylgdar hans,
sem sýslumaður taldi ráðlegt. Vildi hann vita hvað ég ráðgerði
um það og hvar ég ætlaði að bíða. Sagði ég honum að nágranni
minn, Jón Þórðarson, bóndi á Broddanesi, hefði ráðlagt mér, ef
ég þyrfti að bíða í Hrútafirðinum, þá skyldi ég fara að Óspaks-
stöðum og skila kveðju til húsfreyjunnar, Hallberu Þórðardótt-
ur, sem var systir hans, og mundi þá verða greitt úr mínum
vanda. Þótti sýslumanni þetta góða lausn. Allt í einu lægði
veðrið skyndilega. Gekk þá sýslumaður út og sagðist ætla að leita
20