Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 48

við að vera. Eftir tveggja stunda lýjandi ferð komum við svo til
Furufjarðar. Þar stóðu seytján hestar tilbúnir til að bera áfram
föggur okkar, en eins og áður sagði höfðu þær verið fluttar til
Furufjarðar á bátum.“
Ekki getur sögumaður þess, hvort notast hafi verið við skips-
bátana til þessara flutninga eða hvort staðarmenn hafi lagt til
báta. Ekki vitum við heldur hvað um skipsbátana varð og annað
það, sem eftir hlaut að verða, þar á meðal skipin sjálf. Væntan-
lega hefur þessum hlutum verið komið í verð á uppboði eða með
öðrum hætti, þótt þess sé ekki getið. Hitt gefur auga leið, að
strandmenn hafa tekið með sér allmikið af góssi sínu, þar sem
seytján hesta þurfti til að bera það. Hafa þeir því engan veginn
gengið slyppir frá borði og eigur þeirra ekki gerðar upptækar.
Styður það enn frekar þá kenningu, að Hornstrendingar hafi
fyrst og fremst gert aðför sína til að seðja hungur sitt. En nú
standa hestar og fylgdarmenn tilbúnir til að flytja skipbrots-
menn og farangur yfir i Hrafnsfjörð í Jökulfjörðum.
„Sjálfir urðum við að halda áfram fótgangandi, utan tveir
okkar, sem ekki voru til þess færir og urðu eftir í Furufirði
þangað til hestarnir komu til baka. I þessari ferð fórum við yfir
fjöll, sem voru svo brött og há, að okkur sundlaði í hvert sinn er
við litum niður. Hinum ógnvekjandi og stórfenglegu undrum
skaparans, sem hvarvetna blöstu við sjónum, verður ekki með
orðum lýst. Mesta athygli okkar og undrun vakti djúpt gil eða
þröngur dalur, þar sem vatn fossaði fram milli tuttugu faðma
hárra, gínandi klettaveggja.“
Þrátt fyrir hógværðina, sem einkennir frásögn hollenska
duggarans, getur hann ekki orða bundist og á reyndar ekki nógu
sterk orð til að Iýsa landslaginu, sem á vegi þeirra varð. Upplýs-
ingarnar, sem hann gefur um mennina tvo er ekki voru göngu-
færir og urðu eftir á Furufirði, gefa til kynna, að Furufirðingar
hafi tjaldað því sem til var með hestaeign sína, þar sem gera varð
aukaferð eftir mönnunum tveimur.
46
J