Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 28

áður. Ég hafði strengi á fótum og ég var máttfarinn. Þetta varð
ég þó að hrista af mér og halda áfram. Nokkrar ár óð ég, en
nennti nú ekki að fara úr sokkunum og gerði það gönguna
erfiðari. Ég vissi að ég átti að fara yfir Norðurá, sem mér á vinstri
hönd og var nú orðin mikið vatnsfall. En hvar brúin var, það
hafði ég ekki húgmynd um. Ég fór því heim á bæ einn og spurði
um brúna. Jú, það var langt þangað. Og áfram hélt ég, en miklu
hægar en daginn áður. Svo kom að því, að vegurinn lá það langt
frá ánni að hún sást ekki. Nú var úr vöndu að ráða. Var nokkurt
vit að sleppa ánni úr augsýn? Gat þá ekki skeð að ég álpaðist
fram hjá brúnni og lenti svo eitthvað vestur á Mýrar? þetta
hugleiddi ég um stund og afréð svo að fylgja ánni, því framhjá
brúnni mátti ég ekki fara. En þetta var miður ráðið. Þarna var
hreinasta vegleysa, lækir og stórgrýti. brátt tók við birkiskógur,
sem varð fljótlega svo þéttur, að ég hreinlega komst ekki lengra
og lá við sjálft, að ég sæti þarna fastur (þó ekki á hárinu, eins og
Absalon forðum, því ég var snöggklipptur). Ég varð því að gera
mér að góðu að fara sömu leið til baka og leita upp veginn. Gekk
það dálítið illa, því hann var ekki annað en hestaslóðir. Bílvegur
var þá ekki kominn nema upp að Svignaskarði. Þessi krókur olli
mér miklum töfum, og einnig fannst mér nú þreyta færast um
mig allan. En fór ég heim a bæ og spurði um brúna, og enn var
drjúgur spölur þangað. Ætlaði þetta engan endi að taka? Eg sá
fram á að ég mundi ekki ná að Hvítárbakka þennan daginn. Ég
átti dálítinn matarbita í tösku minni og át hann og drakk vatn
með, annars var matarlyst lítil eins og um morguninn.
I rökkurbyrjun hélt ég heim á bæ einn, vonlítill um að finna
þessa margnefndu brú, og spurði til vegar. Var nú svo komið, að
stutt var eftir, en konan sem til dyra kom tók mér vara fyrir því
að fara nú ekki frá hjá götuslóðanum niður að brunni, hann væri
svo ógreinilegur. Sagðist hún heföi lánað mér fylgd, ef hún hefði
getað, en hún væri því miður ein heima. Svo sótti hún mjólk
handa mér og óskaði mér góðrar ferðar. Hresstist ég mikið, bæði
af mjólkinni og ekki síður af hinu, að brúin var skammt undan
og hraðaði nú för minni sem mest ég mátti.
Það var mjög farið að rökkva þegar ég grillti í brúna, þar sem
26