Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 50

skip, er sigla átti til Eyrarsunds. Skipstjórinn vildi taka tólf okkar
með til Patreksfjarðar til að komast þaðan áfram til Kaup-
mannahafnar. Þann fimmtánda september vörpuðu stýrimenn
okkar hlutkesti um hvor áhöfnin skyldi fara með þessu skipi til
Patreksfjarðar og hvor skyldi bíða á Skutulsfirði eftir annarri
ferð. Heppnin var okkur hliðholl, svo að við máttum fara fyrst.
íverustaður okkar á Skutulsfirði var stórt, norskt hús, sem fullt
var af norskum viði, og af þeirri ástæðu var alls ekki hægt að elda
þar mat eða kynda yfirleitt. Við elduðum því á hlóðum við
dyrnar, en þó svo nálægt, að við gátum setið í dyrunum, ef við
vildum hlýja okkur.“
Þess má geta til gamans, að sögumaður talar um „Skutulsvík“
í stað Skutulsfjarðar, og Jökulfirði kallar hann „Sléttubugt“,
hvort tveggja með hollenskum rithætti þeirra tíma, og sama
gildir reyndar um flest þau íslensku örnefni og staðarheiti, sem
notuð eru í frásögninni, enda eru nafngiftir hans yfirleitt í sam-
ræmi við hollensk siglingakort frá 17. og 18. öld.
„Að morgni þess sextánda, klukkan níu, kvöddum við tólf-
menningarnir jafnmarga þjáningarbræður okkar og sigldum til
Patreksfjarðar. Sameiginleg þátttaka í þrengingum vekur sér-
staka, gagnkvæma velvild og sanna vináttu. Skilnaðurinn átti
sér ekki stað án geðshræringa, jafnvel svo, að sumir okkar buðu
hinum að verða eftir í þeirra stað og leyfa þeim að fara. Þetta
afþökkuðu þeir samt af sama göfuglyndi og það var boðið. Við
lögðum því af stað, fengum góðan byr, og lögðumst fyrir akkeri á
Patreksfirði klukkan fjögur þann seytjánda. Þarna fundum við
aðeins eitt skip, sem átti að fara beint til Kaupmannahafnar, en
ekki var þar pláss nema fyrir sex menn.“
Aftur rennur upp skilnaðarstund, en sögumaður hlífir okkur
við öllum viðkvæmum lýsingum á því, hvernig skipshöfnin á
„De Jonge Alida“ skiptist í tvennt, og lætur sér nægja að lýsa
ferð sexmenninganna, sem eftir urðu, norður í Arnarfjörð.
48