Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 41

var hrópað: „Við ströndum, við ströndum!“ Þá var dýpið í
mesta lagi tveireða þrír faðmar. Vatnið var svo tært, að við sáum
greinilega hvar stórgrýtið skagaði upp úr botninum. Samfylgd-
arskipið var þá sjávarmegin við okkur og sneri aftur til hafs, og
svo var guði fyrir að þakka, að okkur tókst að venda. En það var
ekki fyrr en síðar að við játuðum þakklátum huga, að þessi
björgun okkar hafði átt sér stað fyrir einskæra náð, því að á
þessari stundu var það svo fjarri okkur að við hefðum bjargast
með þeim hætti, að við litum miklu fremur á það sem fram-
lengingu á eymd okkar og frestun á hörmulegum dauðdaga, sem
við töldum okkur vísan. Við vissum ekki lengur hvert snúa skyldi
stýrinu. Skelfingin ein virtist stjórna okkur og hún rak okkur
burt frá landi. En það var þessi sama tilfinning, sem rak okkur
jafnharðan til baka, því ekki þorðum við heldur að vera á hafi
úti. Okkar virtist ekki bíða annað en að kremjast í ísnum og
svelgjast í kaf. Þarna vorum við umkringdir ís á alla vegu, sem
yrði æ skelfilegri og æ hættulegri eftir þvi sem á kvöldið liði og
dimma tæki. Undir kvöld, meðan ennþá var bjart, snerum við
því aftur til hins sama lands, sem við vorum nýbúnir að flýja.“
Ekki þarf ýkjamikið hugmyndaflug til að gera sér í hugarlund
það vonleysi, sem hér er lýst. Erlendir menn, sem berjast ör-
væntingarfullri baráttu fyrir lífi sínu við framandi strönd fjarri
ættjörð sinni og ástvinum, villtir vegar og örmagna af þreytu og
svefnleysi. Aðeins ein mynd af mörgum úr hörðum heimi lífs-
baráttunnar við Islandsstrendur og allt að því daglegt brauð
fyrir landsmenn sjálfa. En í augum manna, sem alist höfðu upp á
sígrænum'engjum og mótast höfðu í mildu loftslagi hins „blauta
Hollands“ á máli Jóns Hreggviðssonar, hefur harka og misk-
unnarleysi íslenska sumarsins birst í tvíefldri mynd þarna norður
á hjara veraldar. Að öðru jöfnu kölluðu hollenskir sjómenn ekki
allt ömmu sína, en Jan Maartenszoon Groen dregur enga dul á,
að hér hafi þeim verið brugðið, og lái þeim hver sem vill.
„Grynningamar og skerin, sem við höfðum séð þarna, fylltu
okkur þvílíkum óhugnaði, að við töldum skipsbátinn nú vera
39