Strandapósturinn - 01.06.1981, Blaðsíða 16

sem fólkið sýndi mér. En á öllum bæjum fannst þó óaðfinnanleg
gestrisni.
Vegna þess, að í Þrúðardal vissu menn um svo margar ungar
stúlkur, þá var oft beðið um hjálp stúlku frá nágrannabæjum. Ég
held ég hafi verið um fermingu, eða jafnvel yngri, þegar ég var
lánuð fyrst og oft og mörgum sinnum síðar. Stundum, aðallega
fyrst, fór ég með hálfum huga, ef hjálpin átti að vera í sambandi
við fæðingar bama. En allt fór vel, svo mér óx kjarkur. Frá
þessum bernsku- og æskuárum mínum er nú oft hugljúft að
minnast, því margt ánægjulegt kom fyrir í þessum ferðum. Ekki
síst að kynnast mörgu góðu og tryggu fólki, sem nú er sumt dáið
og annað flutt vítt og breytt um landið.
í Hólmavík var okkar verslunarstaður. Þangað var ullin flutt á
vorin og slátursféð rekið á haustin. Ullin var flutt á reiðings-
hestum vegna vegleysis, og úttektarvörur á þeim til baka. Eins
var það á haustin allt slátur og svið flutt heim á hestum sem og
annar vetrarforði fyrir heimilið.
Frá Þrúðardal að Hólmavík var talinn fimm tíma lestagangur
með baggahesta. Venjulega fór pabbi eða bróðir minn til
Hólmavíkur rétt fyrir jólin gangandi með lítinn sleða, eftir ein-
hverju smávegis. Alltaf með kerti og spil. Jólagjafir voru nær
eingöngu heimaunnar. Af ýmsu tagi, eftir því sem hverjum kom
vel í hvert sinn.
Á haustin var mikil vinna við að koma slátrum og sviðum í
mat og koma öllu í vetrargeymslu. Sviðin, hausar og lappir, voru
sviðin í hlóðum úti en það var mjög kuldalegt, þegar ekki var
hlýtt í veðri. En svo fékk bóndinn á Litla-Fjarðarhorni sér
smiðju, eftir það fengum við að svíða í henni. Var það mikill
munur á allan hátt.
Svo þegar bílamir komu til sögunnar var farið oft í kaup-
staðinn.
Þó ég hafi alltaf verið hrædd við hesta, þá fór ég eitt vor með
bróður mínum og systur til Hólmavíkur með ullina á hestum.
Við lögðum af stað klukkan fimm um nóttina og komum til
Hólmavikur þegar búðin var opnuð. Heim komum við aftur um
kvöldið. Var ég í marga daga með harðsperrur, eins og lurkum
14