Strandapósturinn - 01.06.2014, Side 20

18
orðnir nokkuð lúnir enda búnir að vera að ferðast frá því
kvöldið áður. En ekki mátti láta deigan síga heldur var haldið til
Hallar arkitektanna þar sem snæddur var léttur hádegisverður
sem samanstóð af ljómandi góðri rússneskri gúllassúpu sem
borin var fram með heimabökuðu brauði. Greinilegt var að
súpan hressti þreytta ferðalanga sem nú fengu þau skilaboð
að hótelið væri tilbúið að taka á móti hópnum. Allir drifu sig
í rútuna og haldið var til Oktiabrskaya-hótelsins þar sem gist
var meðan dvalið var í Rússlandi. Heldur tók nú innskráningin
langan tíma en með góðri þolinmæði og slatta af húmor gekk
allt upp á endanum. Ferðafélagarnir tíndust inn á herbergin
þar sem flestir urðu hvíldinni fegnir og fengu sér smá blund.
Ekki var þó blundurinn langur því að við tók undirbúningur
fyrir glæsilegan galakvöldverð sem haldinn var í Síðustu höllinni
sem ber nafn sitt af því að höllin var sú síðasta sem Pétur mikli
lét reisa. Salarkynni hallarinnar eru hin glæsilegustu og ekki
var þriggja rétta máltíðin síðri eða borðvínin – að ógleymdum
rússneska vodkanum sem Rússar eru afar stoltir af og bera fram
óblandaðan og ískaldan. Rússar hafa þann sið, er þeir taka á
móti gestum sem eru að koma í fyrsta skipti til landsins og vodki
er á boðstólum, að þeir hella vodka í staup og skal tæma í einum
sopa; ef það tekst ekki þykir það ekki nógu gott því að þá er
verið að „klippa vínið“ og það geta sannir karlmenn ekki verið
þekktir fyrir. Eftir aðalréttinn var boðið upp á skemmtiatriði þar
sem fræg sópransöngkona, Maria Lyudko, söng nokkur lög við
píanóundirleik. Það er ekki ofsögum sagt að ógleymanlegt var að
hlusta á þessa frábæru listamenn. Kvöldið í höllinni leið fyrr en
varði og hópurinn hélt heim á hótel, sæll og sáttur.
Að morgni annars ferðadags beindist athyglin að því hve
keisarar Rússlands virðast hafa verið iðnir við að reisa hallir og
kirkjur, t.d. Vetrarhöllina sem Katrín mikla gerði að einkasafni
1764 og var það síðan opnað almenningi 1852 og ber nafnið
Hermitage. Samkvæmt dagskrá Péturs Óla var nú komið að því
að skoða þessa frægu höll og Hermitage-safnið. Þegar hópurinn
kom að Vetrarhöllinni blasti við afar löng biðröð en Pétur Óli
hafði verið forsjáll, hann dreifði til okkar aðgöngumiðum og
hópurinn þurfi lítið að bíða heldur komst nokkuð greiðlega
inn. Það er ógerlegt að lýsa með fátæklegum orðum íburðinum