Strandapósturinn - 01.06.2014, Page 89

87
Matthías Pétursson
frá Reykjarfirði
Baráttan við
hvítadauðann
Löngum hefur verið sagt að Ísland liggi á mörkum hins byggi lega
heims. Færist mörkin sunnar getur orðið langt að þreyja þorrann
og góuna og voru þá oft kaldir og langir dagar ör vænt ingar og
minnkandi heystabba. En færðust mörkin norðar varð nokkuð
kátt í höllinni, létt yfir og jörð varð jafnvel græn á góu. Reyndar
þótti góugróður ekki til fagnaðar. Þannig sveiflast mann lífið á
Íslandi til eftir einhverri ósýnilegri markalínu. Kannski hefur þessi
óvissa mótað okkur og við höfum talið örugg ast að lifa fyrir líðandi
stund. Eitt er víst að rúmlega 1100 alda búseta við þessar aðstæður
hefur sett mark sitt á þjóðarsálina.
Þegar Hrafna-Flóki kom hingað og hóf hér búskap var allt vafið
í gróðri og búsmalinn kunni sér ekki læti. Hér er gott að vera,
hugsaði Hrafna-Flóki. Það draup smjör af hverju strái. En sú dýrð
stóð ekki lengi. Og kannski má segja að snemma beygist krókurinn
til þess er verða vill. Sumarið var gott, sólin skein skært. Það var
engin ástæða til að vera með áhyggjur. En svo kom veturinn, lang-
ur, kaldur, snjóþungur og harður. Íslenskur vetur og búsmalinn
féll. Íslandssagan var hafin.
Hrafna-Flóki gekk til fjalla og litaðist um og sá fjörð fullan af ís
og nafnið kom, hjá honum beiskum og vonsviknum. Ísland skalt
þú heita. Síðan höfum við bölvað þessu nafni í sand og ösku og að
okkur setur hroll í hvert skipti sem við tökum okkur það í munn.
En setur ekki stundum að okkur hroll þegar hin byggilegu mörk