Víkurfréttir - 16.12.2021, Side 55

Mér fannst alltaf inn á milli við
vera dálítið hæg og bara svona gömul
og ekki ekki alveg skilja þetta rétt.
Við keyptum kvóta og hann var
unninn í frystihúsinu og það var
minna út úr því að hafa heldur en að
leigja kvótann. Það var ekki sniðugt
en svona var þetta.“
Hvernig gekk að fá fólk í vinnu í
fisk eftir 1970 þegar þið voruð ný-
byrjuð?
„Það gekk ekki neitt. Einu sinni var
ég búin að fara fimm ferðir til Kefla-
víkur og sækja fólk um hádegi og
aldrei mætti neinn sem ég var að
sækja. Svo loksins náði ég að koma
með eina. Svo var hringt; „Æji, ég
svaf yfir mig“. Ég fór og sótti og hún
kemur. Mig minnir að klukkan hafi
verið um níu eða eitthvað nálægt
því. Klukkan ellefu átti hún að fara til
tannlæknis og ég er náttúrulega bara
dreif mig með hana til tannlæknis og
hún fór svo heim aftur. Þetta er búið
að vera einn sirkus frá byrjun.
Það var bara ekkert hægt að fá
fólk á þessum tíma. Það voru alls
staðar vinnslur og allir með sitt fólk.
Það var prinsippmál að vera ekki að
næla í fólki frá hinum. Það endaði
með því árið 1973 að við erum með
stelpur sem komu hingað og þangað
frá að það var útbúin aðstaða fyrir
þær í bílskúrnum hjá okkur. Þetta er
eitthvert besta og skemmtilegasta
tímabil sem ég man eftir þegar þær
eru þarna. Svo fóru þær allar í skóla
um haustið og þá sátum við uppi
með ekki neitt. Þetta heldur bara
áfram að vera svona mannahallæri
þangað til að það fæst leyfi fyrir Pól-
verja.“
Samkeppni við flugvöllinn
Það var mikil fiskvinnsla á Suður-
nesjum og fjölmargar vinnslustöðvar
með sitt fólk. En svo var Keflavíkur-
flugvöllur í samkeppni við fisk-
vinnsluna um starfsfólk.
„Mér var alltaf meinilla við flug-
völlinn og er það bara eiginlega enn.
Við vorum alltaf í samkeppni við
völlinn vegna þess að hann þurfti
á þessu að fólki að halda frá vori og
fram á haust. Þá máttum við fá fólkið
aftur en þá var enginn fiskur. Þetta
voru aðallega konur sem við vorum
að fá frá hausti og fram í mars, þá
vildi völlurinn fá sitt fólk aftur. Þá
vorum við allslaus. Það hefur alltaf
verið barningur að fá fólk,“ segir
Bobba.
Þið eruð með þeim fyrstu sem farið
að nýta ykkur útlendinga til vinnu?
„Já og eftir það fer allt að breytast.
Það er sumt af þessu fólki sem kom
til okkar 1991 enn hjá okkur.“
Þið fenguð til ykkar Pólverja. Var
það til að fá stöðugleika í starf-
semina?
„Það var ekkert fólk til innan-
lands og þar af leiðandi hefði
ekkert verið hægt að vinna
þennan fisk. Eitthvernvegin þurfti
að bjarga sér. Það kom til okkar
fjölskylda frá Póllandi. Þetta voru
hjón og fólkið hans kom í Garðinn
og hennar fólk settist að á Stokks-
eyri.“
Þetta hefur gengið vel?
„Við höfum alla tíð verið mjög
ánægð með okkar fólk. Okkar Pól-
verjar, eins og ég segi alltaf, eru
margir búnir að vera lengi og eru
sumir ennþá.“
Misstu tvo menn í sjóslysi
Þetta hefur ekki alltaf verið dans
á rósum?
„Við höfum lent í áföllum. Við
lentum í áfalli þegar Steindór GK
fór upp í Krýsuvík en þar var mann-
björg. Svo misstum við annað skip,
Unu í Garði GK, og tvo menn með
því. Það er það erfiðasta.“
Svo varð hjá ykkur stórbruni.
„Einhvern veginn gleymi ég honum.
Það voru bara dauðir hlutir sem fóru
þar og ekkert í húfi. Auðvitað þurfti
að byggja það upp aftur. Ég hef alltaf
sagt að þetta væri bara þannig að við
værum stjórnlaus. Það væri einhver
annar sem réði þessu,“ segir Bobba
og vísar til almættisins.
Bobba vildi ekki flytja starfsemi
fyrirtækisins á sínum tíma í Gerðar,
heldur byggja áfram upp á fyrri stað.
„Svo brennur og það var ekki til
skófla til að róta í rústunum. Það er
bara fyrir þrá og dugnað að þetta er
byggt upp aftur. Ég tók ekki mikinn
þátt í því og var ábyggilega oft erfið í
því tilfelli. Og skammast mín ekkert
fyrir það“.
Vildir þú draga saman seglin?
„Ég vildi bara í burtu. Ég vildi ekki
búa við þetta, vildi fara í róleg-
Páll Ketilsson
pket@vf.is
Hilmar Bragi Bárðarson
hilmar@vf.is
Bobba í Nesfiski
Mér var alltaf
meinilla við flug­
völlinn og er það
bara eiginlega enn. Við vorum
alltaf í samkeppni við völlinn
vegna þess að hann þurfti á
þessu að fólki að halda frá
vori og fram á haust.
Forsíða Víkurfrétta eftir brunann í Nesfiski árið 1987.
VÍKurFrÉttir á suÐurNesJum Í 40 ár // 55