Rökkur - 01.12.1932, Blaðsíða 128

206
R O K K U R
Jacopo,“ sagöi hann og tók í hönd
hans, „guð mun launa þér, en eg
þrái að vera einn og öllu er óhætt.
Tveggja daga hvíld mun koma mér
áleiðis í hataáttina. Eg finn hér
vafalaust einhverjar græðandi jurt-
ir.“
Og hann hélt áfram að hvetja þá
til brottfararinnar, og varð það úr,
að þeir létu að óskum hans.
Smyglarnir yfirgáfu nú Edmond
að ósk hans, en oft litu þeir um öxl
á leiðinni til strandar, og gáfu hon-
um ýms kveðjumerki, en Edmond
veifaði til þeirra, og var engu lík-
ara en að hann gæti engan lim lík-
amans hreyft, nema annan hand-
legg sinn. En er þeir voru horfnir
úr augsýn brosti hann við og hugs-
aði sem svo:
„Sannarlega er það einkennilegt,
að einmitt á meðal manna af þess-
ari stétt skuli menn verða varir
mestrar hugulsemi og trygðar."
Því næst drógst hann upp á klett
nokkurn, en þaðan hafði hann gott
útsýni út á sjóinn. Hann horfði nú
á félaga sína draga upp segl og bú-
ast til brottsiglingar. Loks drógu
þeir upp akkerið og bráðlega fór að
koma skrið á skútuna. „La Jeune
Amélie“ fór af stað létt og fagur-
lega, eins og máfur, sem hefur, sig
á flug af yfirborði sjávar. Innan
stundar var skútan komin úr aug-
sýn. Að minsta kosti gat Edmond
ekki lengur eygt hana, þaðan sem
hann sat. Og nú reis hann á fætur
snarplega, og varð í engu séð, að
honum væri meint á nokkurn hátt.
Hann var léttur og frár sem kiðling-
urinn er hleypur klett af kletti, á
milli murturunnanna og annars lág-
gróðurs á eyjunni. Og hann hraðaði
sér og fór sömu leið og áður, lét
merkin á klettunum vísa sér veginn.
„Og nú,“ mælti hann hátt og
snjalt, er hann nam staðar við klett-
inn og hugsaði um leið um æfin-
týrið í „Þúsund og einni nótt“:
„Sesam, opnist þú!“
XXIV. kapítuli.
I hellinum.
Sól var nú að kalla í hádegisstað.
Klettarnir nætursvalir hitnuðu
smám saman við skin hennar, svo
Edmond kendi vls sólar úr jörð við
hvert spor. Engisprettur i þúsunda-
tali, í murturunnum og öðrum lág-
gróðri, tístu án afláts og var það
tilbreytingarlaust og litt ánægjulegt
á að hlýða. Murtu-runar og
olíuviðir bærðust í hafsvalanum,
sem lék um eyjuna. Við hvert skref
Edmonds gat að líta eðlur skríðandi
á milli steinanna. Voru þær grænar
á lit sem smaragðar og glitti i þær
i sólskininu. En i fjarska leit hann
villigeiturnar stökkva af einni
klettasnösina á aðra. Það varð eigi
með sanni sagt, að engir væri „íbú-
ar“ eyjarinnar, en eigi að síður var
Edmond sér þess meðvitandi, að
hann var eina mannlega veran á
þessum stað, en það var sem guð
hinn almáttki héldi í hönd hans og
leiddi hann áfrain, nær og nær
markinu. En þann veg var hann
skapi farinn, sem hráðlega myndi
eitthvað mikilvægt gerast, eitthvað,
sem myndi valda æsingu i hug hans
og ef til vill gera liann óttasleginn.
Tilfinningum hans var eigi ólíkt
varið og eyðimerkurfarans, sem ótt-
ast jafnvel dagsbirtuna, því að á
þeim slóðum getur verið öryggi að
næturdimmunni. Þessar hugsanir
náðu svo öflugum tökum á Iíantési,