Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Qupperneq 13

11
Þá sungu sólargeislarnir söngljóð um göngumanninn, sem
hvirfilvindurinn svifti af kápunni og feykti henni burt á fljúg-
andi ferð:
„Hjúpnum náði vindurinn, en manninum ekki, þið afísins börn
getið gripið manninn höndum, en ekki haldið honum; hann er
andlegra eðlis en við enda sjálf. Hann stígur hærra heldur en hún
móðir okkar, sólin sjálf. Hann hefir töfraorðið, sem bindur vind
og vatn, svo að þau verða að hlýða honum. Þið leysið hann und-
an hinu þunga, þrýstandi fargi og hann lyftir sér hærra.“
Dýrðlega hljómaði þessi klukkuómandi kórsöngur.
Á hverjum morgni leituðu sólargeislarnir inn um gluggann þann
hinn eina, sem var á húsi móðurafans, og skinu þá á barnið stilta
dætur sólargeislanna, kystu það; þær vildu þíða, bræða og burt-
nema ískossana, sem jökladrottningin hafði gefið því, þar sem
það lá í fangi andaðrar móður sinnar niðri í ísgjánni, og frelsaðist
þaðan svo undursamlega.
II.
FÖRIN TIL NÝJA HEIMKYNNISINS
Nú var Rúði fullra átta ára; föðurbróðir hans í Rónedalnum
vill taka hann til sín, svo að hann fengi lært eitthvað og komist
áfram. Móðurafi hans lét sér það líka skiljast og slepti honum
frá sér.
Rúði varð því að fara. Voru nú fleiri en móðurafi hans, sem hann
þurfti að kveðja og skal fyrst til nefna Ajola, hundinn gamla.
,,Hann faðir þinn var póstekill og eg var pósthundur," sagði
Ajola. „Við höfum keyrt upp á móti og ofan í móti; eg þekki hund-
ana og mannfólkið sömuleiðis t’yrir handan fjöllin. Eg hefi aldrei
margmáll verið, en nú býst eg við að styttist í því, að við tölum
mikið saman, og því mun eg tala dálítið meira en eg mundi gera
annars; eg ætla að segja þér sögu, sem eg hefi dragnast með lengi
og melt með sjálfum mér; eg botna ekkert í henni og það munt
þú ekki gera heldur, en það kemur nú alt í sama stað niður, því