Skessuhorn - 20.12.2022, Side 72

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 202272
„Nú er staðan sú að aldrei þessu
vant vantar ríkissjóð aura. Þá er ráð­
ist í að hækka skatta á rafmagnsbíla
sem mun líklega hækka útsöluverð
þeirra um þriðjung. Frábært. Við
hækkum bara kolefnisskatta í stað­
inn og þá græða allir. Ég ekki skilja
neitt.“ Þessa færslu setti Þórður
Áskell Magnússon á Facebook
síðu sína í haust. Af henni má ráða
að hann hefur rökfastar skoðanir.
Blaðamaður Skessuhorns ákvað að
fá að vita meira um manninn.
Grundarfjörður
og Pólland
Þórður er fæddur árið 1967 og
heldur úti vefsíðu þar sem segir
að hann búi í Grundarfirði. En
málið er ekki svo einfalt. Jú, hann
á hús þar ásamt konu sinni Dóru
Henriks dóttur sem er pólsk. En
hann er einungis tvo mánuði á
ári hér á landi, þess utan er hann
í erlendis, upptekinn við að stýra
alls kyns rekstri, meðal annars
blómstrandi fyrirtæki sem heitir
TRM. En hann rekur líka Djúpa­
klett ehf, Selsker ehf, Vélsmiðju
Grundarfjarðar, Snæís hf og Hel­
grindur ehf. Hann dvelur um fjóra
mánuði ársins í Póllandi og hálft
árið í Bandaríkjunum. Hann segist
vera nörd og hafi gaman af stærð­
fræði, tölfræði og alþjóðahagfræði.
„En ég horfi bara í hálftíma á ári á
sjónvarp,“ segir hann. „Það er þá
áramótaskaupið. En ég næ aldrei
klukkutíma því þá er ég búin að
slökkva. Svo ég skil ekki af hverju
ég er að þessu.“
Fjarvinna
Sannarlega má segja að Þórður
starfi á alþjóðlegum vettvangi þótt
skrifstofa hans sé heima. „Meira
að segja er þetta flóknara hjá mér
en öðru fólki, ég mun alltaf kalla
mig Þórð og kynna mig þannig,“
bloggar hann. „En árið 2019 var
orðið of flókið fyrir mig að heita
Þórður Áskell, búandi 50% af árinu
í Flórida og 25% í Póllandi. Þannig
að ég breytti nafni mínu. Í Hagstof­
unni og í öllum opinberum skjölum
þá heiti ég Thor Magnússon. Það
var bara ekki alltaf auðvelt að vera
með rekstur í USA og Póllandi og
geta hvergi skrifað undir nema með
meiri háttar veseni.“ Hann seg­
ist oft hafa uppskorið aulaglott hjá
fólki fyrir Covid þegar hann sagði
að það skipti ekki máli hvar hann
ynni ef hann hefði síma og tölvu.
„En núna hef ég fengið uppreisn
æru, fólk er búið að fatta að yfir­
gnæfandi hluti starfa krefjast þess
ekki að þú mætir á ákveðinn stað,“
segir hann.
Góðir samstarfsmenn
Er ekki erfitt samt að vera með
umfangsmikinn rekstur en vera
ekki meira á staðnum? „Ja þetta
væri svo sem ekki mögulegt nema af
því ég er með alveg topp starfsfólk
og samstarfsfélaga,“ segir Þórður.
„Það má svo segja að ég sé bölvaður
rasisti, því það eru bara Pólverjar
sem starfa hjá mér. En svo á Krist­
ján Guðmundsson hótelið með
mér að hálfu og Remek Bilevicius
á Vélsmiðjuna með mér að hálfu.
Przemyslaw Andri Þórðarson eldri
strákurinn minn býr í Grundarfirði
og hann sér alfarið um daglegan
rekstur á Djúpakletti, ég sé bara
um bókhald og annað slíkt. Yngri
strákurinn okkar býr hins vegar í
Reykjavík. Hann heitir Tómasz
Theodór Þórðarson. Ég er sjálfur
kannski ekkert merkilegur pappír
þannig lagað, en hef verið ofboðs­
lega farsæll með fólkið sem ég hef
ráðið til starfa og byggi allt á því.“
Hann segir að tveir starfsmenn í
Djúpakletti séu komnir yfir 20 ár í
starfsaldri og bregður á glens: „Það
eru það ör mannaskipti hjá mér að
við erum með einn nýjan sem er að
læra þetta, hann er búinn að vera í
sjö ár! En að öllu gríni slepptu þá
er ég sá maður í fyrirtækinu sem
kann minnst, þeir kunna þetta allir
betur en ég.“ Mér heyrist að þú
berir virðingu fyrir starfsmönnum
þínum? Þórður er snöggur að
svara: „Ég hef ekkert val, hvað
gerði ég án þeirra?“
Kjaftfor krakki
sem vissi allt
Hvernig kom það til að þú fluttir
til Grundarfjarðar? „Það var árið
1991,“ segir Þórður. „Pabbi minn
Magnús Þórðarson tengdi mig
við staðinn, hann hafði lent inni
á Kvíabryggu og þegar hann var
búinn að afplána vistina bentu
fangaverðirnir honum á gam­
alt og hálfónýtt fiskvinnsluhús­
næði í Grundarfirði sem var alveg
að niðurlotum komið en kostaði
ósköp lítið í leigu, ásamt kofa­
skrifli til að búa í. Ég var þarna
búinn að sækja um nám í Tromsö
í Noregi og ætlaði að verða
útgerðarstjóri. En svo var farið
að bjóða upp á sjávarútvegsnám á
Akureyri og ég fór frekar í það. En
ég sá þegar á hólminn var komið
að það nám var meira að búa til
matvælafræðing en útgerðarstjóra.
Ég sá fyrir mér að ég yrði að vinna
einhvers staðar í hvítum sloppi og
hvítir sloppar henta mér ekki sér­
lega vel.“ Hann ákvað að hætta í
þessu og sækja aftur um í Tromsö,
en var seinn að sækja um svo hann
hafði eitt ár þarna í milli. „Svo
ég fór til pabba og ætlaði bara að
vera í Grundarfirði í tíu mánuði.
En svo leigðum við smábát og
keyptum svo smábát og innan
skamms varð ekki aftur snúið.“
Það má segja að þessi gæska
fangavarðanna hafi borgað sig vel
fyrir Grundarfjörð. Þórður segir
á vefsíðu sinni: „Það að leiga á
húsi og „vinnslu“ hafði kostað
lítið skipti mjög, mjög miklu máli
því það voru akkúrat peningarnir
sem við áttum. Þannig var byrjað
af miklum vanefnum með tvær
hendur tómar og enga tiltrú furðu
lostinna bæjarbúa sem höfðu aldrei
fengið svona sendingu úr höfuð­
borginni áður. Einn fyrrverandi
fangi á skilorði, lögfræðingur þess
utan, og kjaftfor krakki sem þóttist
vita og kunna allt.“
Missti tvö systkin
Við snúum okkur að uppvext­
inum. „Pabbi dó 2017 en mamma
er á lífi,“ segir Þórður. „Hún heitir
Björg Kjartansdóttir. Ég ólst upp
í Reykjavík og er Austurbæingur.
Maður fékk hausverk í gamla daga
ef maður keyrði upp fyrir Elliða­
árnar og þetta lið í Breiðholti og
Hafnarfirði var bara utanbæjar­
pakk,“ segir hann. „Ég var elstur og
átti tvö alsystkin, en það var harm­
leikur því þau fengu hrörnunar­
sjúkdóm sjö ára gömul og voru dáin
fyrir 25 ára aldur. Þau voru talsvert
yngri en ég. Kjartan bróðir minn
var níu árum yngri og Ásta Mar­
grét var ellefu árum yngri. Þau voru
algerlega heilbrigð til sex ára aldurs
en þá byrjaði að fjara undan þeim.
Þetta var allur skalinn niður í að
vera algerlega ósjálfbjarga. Svo við
kynntumst öllum skrefunum.“ Það
sem amaði að systkinum Þórðar
var Batten sjúkdómurinn, sem
kemur fyrst fram þegar börn eru á
skólaaldri. Einungis eitt af hverjum
100 þúsund börnum fæðast með
sjúkdóminn.
Þórður er sem sagt eina barn
móður sinnar á lífi en á systk­
ini föður síns megin. Hann segir
að faðir sinn hafi verið fyrsti lög­
fræðingurinn til að spila frá sér
öllum réttindum og koma sjálfum
sér inn í fangelsi. „En það var
Hvítir sloppar henta ekki vel
Rætt við athafnamanninn Þórð Áskel Magnússon í
Grundarfirði, Póllandi og Bandaríkjunum
Þórður á vinnustað á heimili sínu.
Þórður og Dóra.
Heimili Dóru og Þórðar í Białystok.