Úrval - 01.12.1952, Page 22

Úrval - 01.12.1952, Page 22
20 ÚRVAL mér þó ég tali dálítið um sjálf- an mig. Enginn, alls enginn, sem þekkir mig mun telja mig hjá- trúarfullan. Samt leynist með mér vísir, sem ég reyni eftir mætti að útrýma. Kaupsýslu- maður sem ég starfa allmikið með hefur þann sið að berja undir borðið þegar hann talar um eitthvað sem virðist ætla að lánast vel, en úrslitin eru þó ekki alveg einsýn. Svona uppá- tæki eru smitandi, og ég vand- ist á að berja undir borðið til þess að verjast óláni. Dag nokkurn varð mér á að berja undir borðið þegar ég var að tala við mann sem ég bar mikla virðingu fyrir. Maðurinn sá þetta og sagði hvatskeytlega: „Hvað er þetta, þér eruð hjá- trúarfullur!“ Ég varð svo skömmustulegur, að mér fannst ég verða að færa fram afsak- anir. — Síðan hef ég aldrei barið undir borðið, en í hvert slti'pti sem ég stilli mig um þaö, flýgur mér í hug aö ég muni ná sam,a árangri með þvi að hugsa mér að ég berji undir borðið. Nú getur hver og einn leitað í djúpi sálar sinnar, hvort þar leynast ekki leifar af einhverri svipaðri hjátrú. Ég get ekki skýrt þetta öðruvísi en sem leifar — kannski arfteknar leif- ar — af frumstæðum náttúru- skilningi, sem skynsemin reynir að bæla niður, með misjafnlega góðum árangri. En nú skulum við snúa okk- ur að hjátrú sem tengd er dauðum hlutum. Það er miklu auðveldara að kynnast henni, því að fæstir gera sér Ijóst að hér sé um hjátrú að ræða. Menn kalla það virðingu fyrir hlutnum eða að hann hafi tryggðmæti fyrir þá. I þessum orðum felst í rauninni engin skýring — hér er um að ræða tilfinningamat, sprottið af hjá- trú sem menn gera sér ekki grein fyrir. Og þessvegna reyna menn ekki að leyna því. Við þekkjum öll manninn sem leitar dunum og dynkjum að blýantsstubb sem hann hefur týnt. Var þetta einhver sérstak- ur blýantur? Sei, sei, nei, það var bara lítill stubbur, „Vik- ing nr. 2.“, en ég hef nú geng- ið með hann í vestisvasanum í tvö ár, og ég vil ógjarnan missa hann. Við hjálpum honum að leita, við vorkennum honum, við setjum okkur í spor hans, hugsum okkur að við hefðum misst eitthvað, sem okkur þyk- ir vænt um, — og þegar við finnum loks stubbinn bak við setuna í hægindastólnum, ljóm- ar andlit mannsins af ánægju, og við gleðjumst yfir að hafa hjálpað meðbróður í neyð. Þetta er nú bókstaflega geð- bilun! Nei — það er ekki geð- bilun, það er blátt áfram skurð- goðadýrkun. Alveg óafvitandi situr tilhneigingin í okkur, eftir árþúsundir. Við köllum það tryggðmæti — sláurn fram orði
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.