Úrval - 01.12.1952, Síða 22

Úrval - 01.12.1952, Síða 22
20 ÚRVAL mér þó ég tali dálítið um sjálf- an mig. Enginn, alls enginn, sem þekkir mig mun telja mig hjá- trúarfullan. Samt leynist með mér vísir, sem ég reyni eftir mætti að útrýma. Kaupsýslu- maður sem ég starfa allmikið með hefur þann sið að berja undir borðið þegar hann talar um eitthvað sem virðist ætla að lánast vel, en úrslitin eru þó ekki alveg einsýn. Svona uppá- tæki eru smitandi, og ég vand- ist á að berja undir borðið til þess að verjast óláni. Dag nokkurn varð mér á að berja undir borðið þegar ég var að tala við mann sem ég bar mikla virðingu fyrir. Maðurinn sá þetta og sagði hvatskeytlega: „Hvað er þetta, þér eruð hjá- trúarfullur!“ Ég varð svo skömmustulegur, að mér fannst ég verða að færa fram afsak- anir. — Síðan hef ég aldrei barið undir borðið, en í hvert slti'pti sem ég stilli mig um þaö, flýgur mér í hug aö ég muni ná sam,a árangri með þvi að hugsa mér að ég berji undir borðið. Nú getur hver og einn leitað í djúpi sálar sinnar, hvort þar leynast ekki leifar af einhverri svipaðri hjátrú. Ég get ekki skýrt þetta öðruvísi en sem leifar — kannski arfteknar leif- ar — af frumstæðum náttúru- skilningi, sem skynsemin reynir að bæla niður, með misjafnlega góðum árangri. En nú skulum við snúa okk- ur að hjátrú sem tengd er dauðum hlutum. Það er miklu auðveldara að kynnast henni, því að fæstir gera sér Ijóst að hér sé um hjátrú að ræða. Menn kalla það virðingu fyrir hlutnum eða að hann hafi tryggðmæti fyrir þá. I þessum orðum felst í rauninni engin skýring — hér er um að ræða tilfinningamat, sprottið af hjá- trú sem menn gera sér ekki grein fyrir. Og þessvegna reyna menn ekki að leyna því. Við þekkjum öll manninn sem leitar dunum og dynkjum að blýantsstubb sem hann hefur týnt. Var þetta einhver sérstak- ur blýantur? Sei, sei, nei, það var bara lítill stubbur, „Vik- ing nr. 2.“, en ég hef nú geng- ið með hann í vestisvasanum í tvö ár, og ég vil ógjarnan missa hann. Við hjálpum honum að leita, við vorkennum honum, við setjum okkur í spor hans, hugsum okkur að við hefðum misst eitthvað, sem okkur þyk- ir vænt um, — og þegar við finnum loks stubbinn bak við setuna í hægindastólnum, ljóm- ar andlit mannsins af ánægju, og við gleðjumst yfir að hafa hjálpað meðbróður í neyð. Þetta er nú bókstaflega geð- bilun! Nei — það er ekki geð- bilun, það er blátt áfram skurð- goðadýrkun. Alveg óafvitandi situr tilhneigingin í okkur, eftir árþúsundir. Við köllum það tryggðmæti — sláurn fram orði
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116

x

Úrval

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.