Úrval - 01.10.1963, Side 46

58
ÚRVAL
aftur. Við vorum alveg töfraðit-
af þessu glymjandi lagi ferða-
orgelsins, sem minnti okkur á
margt frá bernskudögum okkar.
Við fórum að velta því fyrir
okkur, hvað orðið hefði um þá
mörgu hljómlistarmenn, sem
flökkuðu fyrrum um borgar-
strætin og skemmtu fólki með
leik sínum.
Næst þegar ég liitti Sam, gekk
hann beint að segulbandstækinu
og settti það í gang. Aftur heyrð-
ust tónar ferðaorgelsins, en á
eftir lagi þessu kváðu nú við
dapurlegir tónar hljóðpípu,
óöruggur fiðlueinleikur og
skrykkjóttur leikur og sogandi
tónar harmoniku, en sem stöðug-
ur undirleikur kvað við ferleg-
ur umferðargnýr stórborrgar-
innar. Hljómurinn var svo tær og
greinilegur, að við gátum heyrt
glamrið, þegar smápeningum
var hent i húfur tónlistarmann-
manna, en þeir leggja þær á
gangstéttina.
Það tók aðeins nokkrar minút-
ur að leika þetta, en það hafði
tekið hann margar ldukkustund-
ir að ná þessu. fíann hafði rangl-
að um West End-hverfin fram
og aftur, þangað til hann komst
í færi. Þetta varð upphafið að
nýrri tómstundaiðju Sams. Hann
var nú orðinn meðlimur i al-
þjóðlegu bræðralagi hljóðasafn-
ara.
Þessir áhugamenn eru vopn-
aðir segulbandstækjum i stað
ljósmyndavéla. Þeir eru hlið-
stæður áhugaljósmyndaranna,
en þeir hrærast bara í heimi
hljóða og hljóma. Litlu mynda-
vélarnar frelsuðu áhugaljós-
myndarana undan oki hinna
þungu myndatökutækja, og koma
„transistoranna“hefur einnig
leitt til þess, að nú eru komin
á markaðinn örsmá upptöku-
tæki, sem ganga fyrir rafhlöð-
um. Þau eru ekki stærri en svo,
að stinga má þeim í frakkavasa.
Þau gera áhugamönnum fært,
að ná hljóðum og hljómum
tafarlaust án nokkurs undirbún-
ings. Sumir, líkt og hann Sam
vinur minn, safna einkennileg-
um hljóðum og hljómum, sem
eiga að sýna þverskurð af lif-
inu, eins og þvi er lifað. Aðrir
framkvæma furðulegar tilraunir
til þess að ná upp alls kyns
hljóðum, sem eru óvenjuleg eða
mönnum að minnsta kosti lítt
kunn. Sem dæmi um slika á-
hugamenn má nefna stúlkuna í
Bretagne í Frakklandi. Hún festi
kökuögn við hljóðnemann og
setti hljóðnemann síðan í maura-
þúfu. Hún komst að því, að
hljóðið, sem myndast, þegar
maur er að éta köku, líkist mjög
hljóði því, sem heyrist, þegar
fólk er að gleypa í sig ristað
brauð á morgnana á siðustu