Úrval - 01.10.1963, Page 65

ELDRAUNIN Á TINDINUM
77
rafmagnsstraumnum allt i kring-
um þau. „Það var hægt, visst
hljómfall i rafstraumnum," segir
hún. „Eftir hverja eldingu geng-
um við áfram þegjandi dálitinn
spöl. RegniS lamdi okkur, og
vindurinn skók okkur til. Siðan
byrjaði nístandi titrandi suð í
klettunum, og hver ldettur virt-
ist suða með sérstökum tón, sem
var örlitið frábrugðinn tónum
hinna. Suðið varð hærra og
hærra. Maður gat fundið raf-
hleðsluna aukast í likama sín-
um. Hár okkar stóð út í loftið.
Rafhleðslan jókst, og suðið mag-
aðist, þangað til eitthvarð varð
að láta undan og hámarki var
náð. Þá laust annarri eldingu
niður . . . með snörpum hvelli,
sem líktist ofurmögnuðu riffil-
skoti. Eldingin dró úr þenslunni,
rauf hana. Um stund þreifuðum
við okkur síðan þegjandi áfram.
Svo hófst suðið að nýju.“
Skyndilega endaði syllan, og
við tók hamrabelti. Cricket festi
kaðalinn í nibbu, þer eð vinstri
handleggur Ians lafði enn mátt-
laus niður. Ian lét sig síga niður
kaðalinn, og þegar hún fór niður
á eftir honum, fann hún raf-
strauminn titra i blautu nylon-
inu. En þarna niðri var storm-
urinn ekki eins ofsafenginn, og
þau fikruðu sig áfram niður
eftir þessari nýju syllu, eins
hratt og þau þorðu. Að lokum
breikkaði örmjó syllan smám
saman að nýju, og leiðin gerðist
greiðari.
Öðru hverju varð Cricket grip-
in helþreytu, og hún varð að
setjast niður um stund. Ian rak
á eftir henni. Stundum missti
hann vald á hreyfingum sinum
og hrapaði. Einu sinni rak hann
hnéð i og kveinkaði sér. Það er
furðulegt en satt, að siðar minnt-
ist hann ekki neinna annarra
verkja eða þjáninga.
Þau þurftu að láta sig síga nið-
ur hamrabelti tvisvar sinnum
enn. Það tók langtan tíma, því
að það reyndist þeim erfitt. í
síðara skiptið gátu þau ekki náð
köðlunum niður aftur. Þeir
höfðu festst. Það lá við, að Ian
missti móðinn. Þau voru nú
komin heil á húfi niður fyrir
hamrabeltið, en þau myndu
þurfa kaðals með í ísbrekkunni
þar fyrir neðan og á jökulbreið-
unni. Þau toguðu og kipptu í
endana hvað eftir annað, en kað-
allinn hreyfðist ekki. Að lokum
skildu þau hann eftir, festu á sig
broddana og tóku að klöngrast
niður eftir ísbrekkunni, sem
víða var þakin snjó. Nú fyrst fór
Ian að halda, að þau kæmust á
leiðarenda. En hann hafði á-
hyggjur af þvi, að kaðalinn
vantaði. Jökulbreiðan var alsett
sprungum.
Þau voru aðeins komin um