Úrval - 01.10.1963, Page 154

166
UR VAL
inu í þína einkasýningu i kvöld
Þú ætlar að ganga rólega um-
hverfis hringsvæðið eins og
hinir hestarnir. Skilurðu mig?“
Ég veit ekki, hvort þetta hafði
nokkur áhrif, en það furðulega
gerðist samt, að hún labbaði
róleg aldrei þessu vant. Mér
fannst ég vera sem hin heilaga
mær frá Orleans, þegar ég fór
af baki og klifraði upp i kaðal-
stigann minn. Síðan teygði ég
mig eftir „rafmagnsblossagræj-
unum“ . . . og rak upp óp, sem
Dooley sagði, að heyrzt hefði
greinilega iengst niðri i kjall-
ara. Hönd mín stirðnaði um
handfangið, og hvert rafhöggið
af öðru æddi um líkama minn,
þangað til ég var viss um, að
búið væri að taka mig af lífi.
Að lokum rauf einhver straum-
inn, það var teygt á fánanum,
svo að hann blasti vel við, og
hinir síðustu tónar þjóðsöngs-
ins gáfu til kynna, að sýning-
unni væri lokið.
Á FLAKKI.
„Tökum fast á! . . . Tökum
á . . . á. Hristum . . . og slökum
. . . á við tökum . . . sleppum
. . . leppum!“ sungu negrarnir,
þegar þeir reistu stóra tjaldið.
Hinir þungu hamrar urðu fis-
léttir í höndum þeirra. Þegar
þeir köstuðu mæðinni sem
snöggvast til þess að hlæja og
segja gamansögur, kvað við
gjallandi rödd með uppgerðar-
ávítunartóni: „Skamm. . .skamm
. . . áfram! Hvað heldurðu að
])etta sé? Sunnudagsfrí eða
hvað? Nú erum við í Baltimore,
og við verðum að reisa þessa
druslu i hvelli!“
Sem bakgrunnur við hamars-
högg og söng þeirra lék heil
hljómsveit hinna ólíkustu hljóöa.
Það small í stáli í tjaldi járn-
smiðsins. Það heyrðist bunu-
hljóð frá vatnsslöngum vatns-
bilanna, sem voru að dreifa
vatni til þess að vinna gegn
rykinu. Það heyrðist glamur i
hlekkjum fílanna. Kvalastunur
Ginny kváðu við, þegar hún
dró stögin, sem festu hæstu
tjaklsúlurnar. Hnegg í hestum
kvað við og öskur villidýra,
sem tróðu sér fast að rimlunum,
þegar segldúkarnir voru teknir
ofan af búrunum. Dráttarvélar
suðuðu og ýlfruðu.
Það var þessi hljómkviða
hinna ólíkustu hljóða, þessi til-
komumikla sjón, er tjöldin risu
hvert af öðru, sem mér fannst
einna tilkomumest við flakkið
og tjaldsýningarnar. Ég minnist
ilmsins af nýlöguðu kaffi, er
hann barst að vitum mér úr
eldatjaldinu, og ilmsins af hey-
pokunum, sem staflað hafði
verið upp fyrir framan dýra-
tjöldin. Eftir að hafa sýnt fimm