Úrval - 01.10.1963, Side 163

FJÖLLEIKA H ÚSLÍF
175
•.. . lirfuhýði úr segldúk.“
„En mér finnst það dásam-
Jegt.“ sagði ég við hann.
„Auðvitað finnst þér það
• . . núna. Fjölleikaflokkur Ring-
lingbræðra er þinn menntaskóli,
Dg hér lærirðu bæði margt og
niikið . . . En þú getur ekki
haldið áfram að ganga í nokkurn
nienntaskóla . . . . né dvelja í
nokkru lirfuhýði . . . . að eilífu.
hú verður að halda leiðar þinn-
ar . . . breiða út vængina og
kynnast umheiminum.“
Eftir því sem leið á sýning-
artímabilið, varð ég sífellt hug-
fangnari af filunum. Aðdráttar-
afl þeirra var ómótstæðilegt. En
ég tók eftir því, að þeir, sem
unnu með hestunum eða sáu um
þá, urðu hugfangnir af þeim,
og verðir og hirðar ljóna, tigris-
dýra og' hlébarða litu ekki nein
önnur dýr réttu auga. Sama gilti
Um alla hirðana, þar á meðal
nokkrar einmana sálir, sem að-
eins þótti vænt um dýr, sem allir
aðrir forðuðust: manninn, sem
talaði tímunum saman við vatna-
hestinn (sem stakk sér oft ofan
i geyminn sinn undir miðjum
lofræðunum), górillahirðinn,
sem þótti ofur vænt um þessa
hættulega skepnu, slöngu aðdá-
endúrna, úlfaldaaðdáendurna og'
unnendur zebrahestanna.
Búrmennirnir, sem meðhöndl-
uðu ljónin tígrisdýrin og hlé-
barðana voru ólíkir öðrum
dýrahirðum. Þeir minntu mann
á eldfjöll, sem búast mátti við,
að gysu á næsta augnabliki. Þeir
dáðu lika dýrin, sem þeir önn-
uðust, en þeir gortuðu af grimmd
ljónanna, slægð pardusdýranna
og snarræði tígrisdýranna, likt
og dýr þessi væru einhvers
konar verur undirheima, sem
fangelsaðar hefðu verið um
stundarsakir en væru en þá
reiðubúnar til árárar með hverju
því vopni, sem náttúran veitti
þeim.
Ég hlustaði á „Hrossakjöt“
mann þann, sem sá um Geir-
þrúði, segja ótal sögur og lýsa
kostum og hæfileikum hesta með
fjálgum orðum. Hann hafði hlot-
ið þetta viðurnefni, vegna þess
að hann grét sem barn, þegar
hann heyrði, að ljónin og tígris-
dýrin, „stóru kettirnir“ svo-
kölluðu, væru fóðraðir á hrossa-
kjöti. Allir hestar, sem Hrossa-
kjöt hafði kynnzt, voru vitrir,
göfugir, ástúðlegir og betri en
nokkurt það fólk, sem á vegi
hans hafði orðið. Ég reyndi að
smeygja inn nokkrum sögum af
fílunum minum. „Þú verður að
viðurkenna, að Rut er nokkuði
slungin,“ sagði ég jafnan. „I
rigningunni í gær kom Rut yfir
að búningstjaldinu til þess að
sækja mig, svo að ég vöknaði
ekki i fæturna. Geirþrúði myndi