Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 15

ÞEGAR BIRNIRNIR LEGGJAST í VETRARDVALA
13
haust, þegar Frank var að höggva
við í eldinn, tók hann skyndilega
eftir því, að það kólnaði óvenjulega
ört. Hitamælirinn sýndi rúm 11
stig. Þetta var óvenjulegt í septem-
ber, og enn óvenjulegri var sú stað-
reynd, að þessi kuldi hélzt í 8 daga.
En samt yfirgáfu birnir ekki „sum-
arhaga" sína.
15. október var óvenjulegur dag-
ur. Það var hlýtt og sólríkt snemma
morguns. Fuglarnir sungu og ekki
varð vart við neinn ís í ánum. En um
hádegið dimmdi í lofti og Frank
skrúfaði frá útvarpsmóttökustöð-
inni í rannsóknarstofunni. Honum
og Bob aðstoðarmanni hans brá
heldur en ekki í brún, þegar þeir
tóku að leggja eyrun við. Björn nr.
202 hafði yfirgefið aðsetur sitt við
Brennisteinsfj all og var tekinn að
skokka áfram með Elgshornalæk.
John miðaði út hina birnina. Þeir
höfðu allir lagt iand undir fót. Nr.
181 var að gösla yfir Gulsteinaá, nr.
65, sem var ófrjó birna, var að
skokka í áttina til einnar gjárinnar.
Og klukkan 4 síðdegis tók að snjóa
í Gulsteinagarði. Það var enn logn.
Birnir höfðu að vísu haldið til
vetrarhíða sinna, en samt höfðu þeir
ekki skriðið inn í þau enn þá. Sumir
voru að grafa, en slíkt höfðu þeir
aldrei gert sama daginn og þeir
lögðust í vetrardvala, Craighead-
bræðurnir botnuðu hvorki upp né
niður í þessu háttarlagi bjarnanna.
Þeir biðu alla nóttina, og útvarps-
merkin séldu stöðugt áfram að ber-
ast í gegnum móttökutækið. Þrem
dögum síðar kom sólin upp, og
bráðnaði þá snjórinn,
Það var einmanaleg bið þarna
í Gulsteinagarði frá þeim degi til
dags þess, er birnir lögðust í vetrar-
dvala. Frank elti birnu eina og sá
hana sitjandi á afskekktri syllu og
berjast þar við svefninn. Hún virt-
ist dotta hvað eftir annað, en alltaf
hrökk hún upp aftur. Hann hafði
aldrei séð slíkt áður. Sljóleiki vetr-
ardvalans hafði þegar gagntekið
hana, en hún vildi samt ekki skríða
inn í híði sitt. John komst að því,
að sonur hennar, sem var nr. 202,
átti einnig í erfiðleikum. Útvarps-
merkin, sem bárust frá honum, gáfu
til kynna, að hann væri stöðugt að
skríða inn í híði sitt og síðan út
aftur, því að þau hættu og byrjuðu
síðan aftur hvað eftir annað. Hann
vað auðsýnilega að bíða einhvers,
en enginn vissi hvers.
Vísbendingin. Þann 11. nóvember
árið 1965 skall svo loksins á storm-
ur í Gulsteinagarði. Þegar Frank
skrufaði frá móttökustöðinni, bárust
honum slitrótt merki frá sendistöðv-
um bjarnanna. Frá einum þeirra
bárust dauf merki, sem bentu til
þess, að hann hefði þegar skriðið
inn í híði sitt og lagzt í dvala. En
nr. 202 var svolítinn spöl frá híði
sínu. Frank lagði af stað til þess
að hafa uppi á honum. Hann ruddi
sér braut um þéttan skóginn og
skimaði eftir bjarnarslóð í snjónum.
Hann hafði þegar gengið 6 mílur.
Móttökustöðin gaf til kynna, að nr.
202 væri mjög nálægt honum, en
Frank gat ekki fundið slóð hans.
Svo kom hann skyndilega auga á
nr. 202 framundan. Hann gekk mjög
hratt. Frank virti fyrir sér fætur
hans, því að nú var hann viss um,
hvað það væri, sem birnirnir biðu