Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
samstundis. Og það leið ekki á
löngu, þar til hann var orðinn ofan
á. Það er eitthvert æsandi aðdrátt-
arafl falið í uppgangi vaxandi borg-
ar. Þar er allt á iði og þar ríkir líf
og fjör. Því var nú svipað farið með
Winnipeg á níunda tug aldarinnar
og Carson City suður í Bandaríkj-
unum á þeim sjöunda. Allt miðast
við nútímann, líðandi stund. Það er
ekki um neina fortíð að ræða né
nokkurn umheim. Hamarshögg og
sagarhljóð, glasaglaumur og seðla-
vöndlar, það er allur veruleikinn.
Sérhver maður virðist vera alveg
sérstaklega athyglisverð persóna.
Einstaklingshyggjan dafnar, per-
sónueinkennin njóta sín og persónu-
leikinn blómstrar eins og rós.
P.F. tók þátt í öllu, sem var að
gerast, og þekkti alla. Hann aðlaði
alla íbúa Portagestrætis og veitti
þeim alls kyns heiðursvott. Og að 6
mánuðum liðnum hafði honum
safnazt mikill auður .... á papp-
írnum. Hann fór í ferðalag til Aust-
urhéraðanna og kom aftur með töfr-
andi eiginkonu frá Toronto. Hann
byggði sér stórhýsi niðri við Rauð-
ána, fyllti það af myndum af fyr-
irmönnum og hefðarkonum, sem
hann sagði, að væru forfeður sínir,
og sópaði til sín gestum, sem hann
veitti af hinni mestu rausn daginn út
og daginn inn.
Hann var bankastjóri (banka,
sem aldrei var opnaður), forstjóri
brugghúss (sem átti að brugga öl
úr vatni úr Rauðánni) og ritari og
gjaldkeri Winnipeg-, Hudsonflóa- og
Norður-íshafs járnbrautarfélagsins,
sem hafði aflað sér réttinda til þess
að leggja járnbrautarlínu til Norð-
ur-íshafsins (þegar félagið yrði til-
búið til slíks). Járnbrautarfélag
þetta átti enga járnbrautarteina,
ekki einn metra, en það notaði glæsi-
leg bréfsefni og hafði gefið út frí-
miðakort, og þess í stað fékk J.F.
frímiðakort frá öllum hinum járn-
brautarfélögunum, og á þeim gat
hann ferðast um gervalla Norður-
Ameríku.
Hann var kosinn á Manitobaþing.
Þeir hefðu gert hann að forsætis-
ráðherra fylkisins, hefðu þeir ekki
haft gamlan, virðulegan heiðurs-
mann, sem gegndi því embætti þá
þegar. Hann hét John Norquay. Og
það leið ekki á löngu, þar til sjálf-
ur Norquay át úr lófa J.F. eins og
þægt lamb.
Auk þess að láta líta svo út sem
hann væri af frægu fyrirfólki kom-
inn, tókst J.F. að bæta enn við þá
miklu virðingu, sem honum var
sýnd, með því að beita mjög snjöllu
bragði. Hann gaf það ætíð í skyn
að það væri í þann veginn verið
að senda eftir honum frá hinum og
þessum stöðum til þess að kippa
ýmsum málum í lag. Og einhvern
veginn hafði hann lag á því að fá
fólk til að halda, að það væru þjóð-
höfðingjar og aðrir forráðamenn
þjóðfélagsins, sem það gerðu. Segði
einhver sem svo við hann: „Ætlið
þér að dvelja í Winnipeg allan vet-
urinn, herra Leacock?" svaraði hann
jafnan eitthvað á þessa leið: „Það
er mikið komið undir því, hvað ger-
ist í Vestur-Afríku.“ það var allt
og sumt. Það var Afríka, sem for
alveg með þá.
Svo tóku uppgangstímarnir í
Manitoba enda. Eignir pabba og