Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 66

ÚRVAL
64
laskaða tundurhaus upp á hafnar-
bakkann með lyftitækjum án nokk-
urrar hjálpar þeirra þarna í skipa-
kvíunum. Ég sendi aðalstöðvunum
stutt skilaboð með merkjum um það,
hvernig tundurskeytið hafði lask-
azt og hvar það hefði verið skilið
eftir. Og svo hélt ég á haf út.
Þegar ég kom aftur til Bretlands,
þ.e. til Liverpool til allrar hamingju,
en ekki til Rosyth, tók Rayner eft-
irmaður minn á móti okkur og tók
við stjórn skipsins. Ég var kominn
heim til Kanada heill á húfi, þeg-
ar hin bálreiðu yfirvöld skipakví-
anna í Rosyth náðu sambandi við
St. Laurent, sem hafði dengt hinu
hættulega „vandræðabarni í fang
þeirra.
En þá var ég búinn að skrifa yf-
irmanni flotans á vestursvæðinu
skýrslu um atburð þennan og sagð-
ist álíta, að það væri alger óþarfi
að láta nefnd rannsaka atburð þenn-
an eðá hefja yfirheyrslur í því sam-
bandi, vegna þess að það væri ekki
um að ræða neinar frekari upplýs-
ingar, sem afla þyrfti Ég sagði, að
ungi tundurskeytaliðinn hefði tafar-
laust viðurkennt, hvað hann hafði
gert, og það væri allt og sumt.
Það ríkti hálfgert vandræðaástand
á hafnarbakkanum í Rosyth um
tíma, vegna þess að enginn vildi
snerta tundurhausinn, hvað þá fjar-
lægja hann. Rayner, hinum nýja
skipstjóra St. Laurents, tókst að
verja sig gagnvart hinum leiðilegu
fyrirspurnum hafnaryfirvaldanna
með því að vísa til hinnar skriflegu
skýrslu minnar, sem gaf greið svör
við ‘llum spurningunum nema
þeirri, sem beindist að því, hvað
gera skyldi við draslið. Við komumst
síðar að því, að „draslið“ var að lok-
um fest við tundurdufl ,og síðan var
duflinu lagt í sjóinn á tundurdufla-
svæði einu í Norðursjónum.
Lafði Olive Baden-Powell, ekkja stofnanda skátahreyfingarinnar,
segir eftirfarandi sögu af fyrstu kynnum þeirra. „Það var árið 1910,“
segir hún, að Baden-Powell lávarður hafði séð mig á gangi í skemmti-
garði í Lundúnum. Hann hafði ekki séð andlit mitt. Hann virti aldrei
fyrir sér kvenfólk, því að hann var of önnum kafinn við starf sitt.
Það var göngulag mitt, sem hann virti fyrir sér daginn þann, þegar
ég var á gangi í skemmtigarðinum með hundinum minum. Hann var
að skrifa bók um gönguferðir fyrir skátana, og hann var á þeirri
skoðun, að skapgerð manns birtist í göngulaginu.
Tveim árum síðar hittumst við, svo í raun og veru. Baden-Powell
lávarður sá mig á skipsfjöl og sagði við sjálfan sig: „Ég hef séð þetta
göngulag áður.“ Eftir að við höfðum verið kynnt, spurði hann: Bu-
ið þér í Lundúnum? Eigið þér ekki cocer-spaniel hund?“ Og við vorum
trúlofuð, áður en skipið kom í höfn.“