Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 105

PAPA HEMINGWAY
103
ina, en ég ætlaði með morgunþot-
unni til Rómar. Þegar ég var á leið
út úr hótellyftunni að morgni þess
3. júlí á leið minni til flugvallarins,
kom Bill Davis í flýti inn í and-
dyrið. Hann hafði ekið alla nóttina,
eftir næstum endilöngum Spáni, til
þess að skýra mér frá því, að Ernest
væri búinn að skjóta sig, og til
þess að vera hjá mér, þegar ég fengi
þessa fregn. Mér þótti vænt um,
að Bill hafði gert þetta. En það
sem Ernest hafði gert, snerti mig
ekki djúpt fyrst í stað. Það tók mán-
uði.
í flugvélinni á leið til Rómar las
ég í blöðunum um atburð þennan,
þar sem þetta var rakið. Það fór
eins og dr. Renown hafði spáð. Það
voru risavaxnar fyrirsagnir á for-
síðum dagblaðanna hvar sem ég
kom. í fregninni frá Associated
Press fréttastofunni var skýrt frá
því, að Ernest hefði verið glaðleg-
ur í bragði í þriggja daga bílferð
um norðurhluta fylkisins og hefði
litið út fyrir, að hann skemmti sér
vel. Svo var skýrt frá því, að hann
hefði snætt ánægjulegan kvöldverð
fyrsta kvöldið sitt heima og hefði
jafnvel tekið undir, þegar Mary fór
að syngja einn af uppáhaldssöngv-
unum þeirra, „Tutti Mi Chimmano
Bionda.“ Samkvæmt frásögn Mary
hafði svo kveðið við byssuskot í
húsinu næsta morgun. Hún hljóp
niður. Hún sagði, að Ernest hefði
verið að hreinsa eina af byssunum
og hann hefði af slysni hleypt af
og drepið sig.
Ég gat ekki áfellzt Mary fyrir
að reyna að dylja hið sanna. Hún
var ekki undir það búin að horf-
ast í augu við það, sem hafði i
raun og veru gerzt, og því varð sag-
an svona, þegar hún varð að gefa
einhverja skýringu. Hvaða máli
skiptir sannleikur, þegar um slík-
an atburð er að ræða? Færir sann-
leikurinn okkur nokkuð aftur?
Dregur hann úr kvölunum?
Ég sendi Mary langt skeyti, en
ég fór ekki til Katchum til þess að
vera viðstaddur jarðarförina. Ég
gat ekki kvatt Ernest innan um
hóp manna við opinbera athöfn.
Þess í stað fór ég til Santa Maria.
Sopra Minera í Róm, kirkjunnar
hans, ekki minnar, vegna þess að
ég vildi kveðja hann á hans eigin
stað. Ég fann yfirgefið hliðaraltari
og sat fyrir framan það í langan
tíma og hugsaði um alla góðu dag-
ana, sem við höfðum átt saman,
lét hugann reika, allt frá fyrsta
hikandi fundi okkar á Floridita í
Havana. En þegar tími var kominn
til að fara, þá datt mér ekki annað
í hug til þess að segja en „Gangi
þér allt í haginn, Papa.“ Ég áleit
mig vita það ofur vel, hversu vænt
honum þótti um mig, svo að mér
fannst það ekki hafa neina þýðingu
að minnast á slíkt. Ég kveikti á
kerti og stakk dálítilli upphæð í
fátækrakassann og eyddi svo síðari
hluta nætur aleinn á reiki um hin
fornu stræti Rómar.
Ernest hafði haft á réttu að
standa. Maðurinn er ekki skapaður
fyrir ósigur. Það er hægt að eyða
manninum, en ekki að sigra hann.